Abecadło Plus Size – E jak empatia

Gdybym ze wszystkich swoich cech miała wybrać tę najbardziej rozwiniętą i najjaskrawszą, powiedziałabym, że jest nią empatia. Umiejętność współodczuwania, podniesiona do potęgi n+1, sprawiająca, że zwykle każdą monetę oglądam z piętnastu stron. Rozważam wszystkie potencjalne stanowiska i emocję, tłumaczę sobie i innym 115 możliwość reakcji. Usprawiedliwiam bezmyślne zachowania, bo potrafię zobaczyć za nimi ludzki strach albo zwykłą głupotę.

Trudno się żyje z tak monstrualną empatią. Świat jest łatwiejszy do przyjęcia, kiedy można wykreślić z niego wszystkie półcienie i patrzeć na wszystko zero-jedynkowo. Nienawidzić grubasów. Nienawidzić wszystkich ewangelistów diety. Iść w zaparte. Tak sobie myślę, że mogłoby mi się wtedy żyć dużo prościej.

Żuki, ludzie i ewolucyjne uzasadnienie ludzkiej podłości

Z drugiej strony – empatia stanowi, w pewnym sensie, o naszym człowieczeństwie. Pozwoliła na utworzenie skomplikowanej struktury społecznej, w której plus-minus, odnajdujemy się wszyscy. Bez tego wspólnego wysiłku nadal zbieralibyśmy żuki po krzakach, bo przecież na grubszą zwierzynę trzeba się było zasadzać grupowo.

Brak wspólnego zagrożenia sprawia, że zamiast razem główkować jak tu ujść z życiem, podgryzamy siebie nawzajem. W jednej z internetowych dyskusji spotkałam się ostatnio ze stwierdzeniem, że nie lubienie inności wynika z ludzkiej natury. Że albinos jest zawsze wrogiem stada. Owszem, siwe konie dla kamuflażu panierują się w błocie chętniej niż gniadzi koledzy. Z drugiej jednak strony oddzielone od stada nie czują się dobrze. Pełnię koniowatości osiągają w grupie. W ludzkiej naturze jest także stadność, na zatem nie ma co sobie gęby wycierać matką naturą.

Trzy wdechy na lekarstwo

Są takie momenty, w których nawet człowiekowi z przerostem empatii trudno zdobyć się na zrozumienie. Kiedy na przykład czytam takie okropieństwa jak ta ostatnia dyskusja na Dziewuchach, to wierzcie mi – nie ma we mnie nic, poza żądzą mordu. Trudno mi wtedy znaleźć w sobie miłość do bliźniego i obdarzyć takie jednostki kredytem zrozumienia.

Ja to naprawdę rozumiem. Kiedy komuś zazdrościsz albo ktoś Cię obraża, trudno jest myśleć o nim choćby zupełnie neutralnie. Jednakowoż zalecam. Teksty w stylu kobieta bez krągłości jest jak dżinsy bez kieszeni – nie ma co zrobić z rękami są naprawdę słabe. Pisałam o tym niedawno. Szacunek to wartość elementarna. Jeśli masz problem z oceną czy warto sobie pozwolić na jakiś tekst czy nie, zrób sobie takie proste ćwiczenie – zastanów się, czy sama chciałabyś do przeczytać/usłyszeć pod swoim adresem. To powinno rozwiać wszelkie wątpliwości.

Chuchnę i dmuchnę

Empatia jest absolutnym fundamentem body positive. Chodzi tu przecież o wyrozumiałość okazywana nie tylko innym, ale przede wszystkim sobie. Wybaczenie ciału, że nie jest zorganizowane wedle naszych wyobrażeń. Wybaczenie sobie tego, jak je traktowałyśmy. Wybaczenie sobie wszystkich realnych i wyimaginowanych wad. Głębokie zrozumienie, że niezadowolenie, które odczuwamy wynika z przyswajanych od dzieciństwa standardów wymyślonych bodaj tylko po to, żeby kobiety zamiast wspolnie robić dobrą robotę, zadręczały się, że mają nie taki mały palec u stopy.

Wbrew obiegowej opinii w ciałopozytywności nie chodzi o promocję otyłości, a okazywaną sobie wyrozumiałość. Szok, co?

Gdybym uważała, że efekt nie jest wart zachodu, nie byłoby mnie tutaj, a Wy teraz czytałybyście na kiblu etykietkę domestosa, a nie bloga o body positive, co nie? Czyli podstawy mamy! Pierwszy krok zrobiłyśmy.

Na co przerabiać buraki?

A z trzeciej strony, zastanawiacie się czasami czy nie mamy aby za wysokich wymagań? Nie za bardzo się staramy z tą ciałoakceptacja? Mam czasami wrażenie, że w wielu przypadkach zamiast spokojnej pewności siebie nosimy protezkę z rozhukanego zajebizmu. Taka jestem, ho ho, fajna, patrzcie, oto moja dupa!  Tak sobie czasami myślę, czy dobrze robię, tak Was tutaj cisnąc. Chcę Wam udowodnić, że wejście w proces samoakceptacji jest możliwe i wcale nie aż tak bolesne, jak się na początku wydaje. Ale… czy mogę oczekiwać od innych empatii? Czy to jest w porządku, że się złoszczę, gdy widzę jej brak? Czy to ma sens, że robi mi się przykro dlatego, że ktoś, kto się tak dobrze zapowiadał okazuje być smętnym burakiem?

To ważne pytanie, bo dotyczy granic. Nie ma na nie łatwiej odpowiedzi, ale możecie być spokojne. Będę trwać przy swoim i domagać się szacunku dla wszystkich kobiet plus size, bez względu na to czy są Syrenami Lądowymi czy nie.

Nauka uważnego chodzenia

Wam za to mogę polecić moją praktykę – wymagajcie od siebie rezygnacji z gniewu i rozczarowania sobą, ale bez przemocy. Body positive to proces. Proces oznacza, że coś się dzieje. Że będzie do przodu i w tył. W górę i w dół. Raz na wozie, raz w nawozie. Taka już uroda procesów. I jest w tym, wbrew pozorom, duża dawka optymizmu. Bo wiecie, nawet jeśli teraz jest do kitu, to już za chwilę nie będzie. I na odwrót – warto wystrzegać się pychy i poczucia własnej najzajebistszości, bo za chwilę możemy wdepnąć w papierzoka rzeczywistości. Jeśli wiecie co chcę powiedzieć.

POZOSTAŁE WPISY Z CYKLU

A jak aktywnośc fizyczna – TUTAJ

B jak brak akceptacji – TUTAJ

C jak choroby – TUTAJ

D jak dyskryminacja – TUTAJ

__________________________________

Photo by Clem Onojeghuo on Unsplash