Miałam sto lat temu taką znajomą, która nie malowała się wcale. Zapytana dlaczego, odpowiadała, że przecież jest ładna, a kiedy ma zły dzień myśli sobie, że gdyby się pomalowała, mogłaby wyglądać jeszcze lepiej. Brak makijażu był dla niej takim buforem chroniącym przed niezadowoleniem z siebie. Też fajnie.

Nie jestem zwierzęciem forumowym. Irytuje mnie, kiedy w dyskusji na temat makijażu zaczyna się podnosić temperatura i obozy pro i przeciwko zaczynają się radykalizować i kopać po jajkach. Odwieczny spór o to czyja racja racjejsza, totalne wyparcie, że to jak z dupą. Każdy ma swoją.
Szybko się denerwuję i dochodzę to niezmiennego wniosku, że co się będę z koniem kopać. Racjonalizować i przekonywać. Za stara jestem na trollowanie.
Zrobiłam to, co zwykle w takiej sytuacji robię –

Szukam własnego głosu

Maluję się na co dzień. Pracuję w miejscu, które wymaga stosowania dosyć ścisłego dress code’u. Do niedawna nie mogłyśmy pomalować paznokci na kolor inny niż nude. Codziennie wbijam się w garniturek i buty na obcasie. Makijaż traktuję jak element uniformu. Ma dla mnie znaczenie czysto użytkowe.
Nauczyłam się tuszu i pędzelka używać jako broni. Perfekcyjne kreski i wykonturowana twarz odgradzają mnie-prywatną ode mnie-służbowej. Idealnie wyrysowana brewka mi nie tyknie, kiedy mierzę się z rekinami lokalnego biznesu.
Makijaż to moc i powinno uczyć się dziewczynki właściwego jej używania. Rozmawiać o tym dlaczego go używamy i jak to robić. Szczera rozmowa dałaby więcej niż chowanie kosmetyków pod klucz. Nauczyłaby może, że to narzędzie, nie środek opresji, który trzeba wartościować zero-jedynkowo.

Ale jak nie chcesz, to nie musisz

Z drugiej strony od zawsze odczuwam opór wobec przymusu. Im bardziej ktoś coś na mnie wymusza, tym bardziej się buntuję. Teraz już bardziej w środku, dorosłam do tego, żeby robić obrachunek zysków i strat zanim rozpuszczę jadaczkę. Mam w głowie ideały wymuskanej kobiecości – Malenę, Joan Halloway i Holly Golightly. Od zawsze i wszędzie uczą mnie, że kobieta powinna być kobieca, i ja z jednej strony lubię być taką kobietą; na obcasie i w pełnym makijażu. A czasami mam ochotę kontestować to zjawisko, nosić dresy i wyglądać jak z Przystanku Alaska. Bez opowiadania się po żadnej ze stron. I bez konieczności tłumaczenia.

Body tak, positive to całkiem inna bajka

Jeśli czujesz się w tej wersji ofiarą podwójnych standardów, to hej, nie jesteś sama! Dużo się teraz mówi o wizerunku ciała, o wizerunku płci. Wszystko robi się coraz bardziej płynne – moim zdaniem? Cudownie.
Od dłuższego czasu nosiłam się z wyartykułowaniem swojej na temat makijażu opinii i przyznać muszę, że nie spotkałam się dotąd z pełnym zrozumieniem. Z zarzutem hipokryzji to i owszem. No bo jak to można się i malować i nie malować zarazem? I walczyć o równą kreskę, i doceniać piękno w surowej, nie podbitej makijażem formie. No freak totalny.

Nigdy nie będziemy, ani Ty, ani ja, idealne dla wszystkich. Dla jednego tusz do rzęs i kreska to za dużo, dla innego będzie wyglądała jak zaniedbana nioska. Babcia miała rację, mówiąc, że jeszcze się taki nie narodził… Wiesz jak to leci dalej?

Na ratunek

I kiedy się tak zastanawiałam, jakby to wyłożyć, żebyśmy się zrozumiały, z odsieczą przybyła mi Chimamanda Ngozi Adichie. Nigeryjska pisarka i feministka, którą na pewno kojarzysz z hitu Beyonce, Flawless. Queen B użyła fragmentu wypowiedzi Adichie z fantastycznego przemówienia podczas konferencji TED (do posłuchania tutaj).

Obejrzyj sobie – na wszelki wypadek luźno przetłumaczyłam angielski tekst. Warto się zapoznać ze zjawiskiem, bo jeżeli osoba słynąca z walki o prawa kobiet i poprawienie sytuacji dziewczynek bierze się za reklamę rzeczy tak pozornie błahej jak kosmetyki, to mój wrodzony idealizm każe mi wierzyć, że stoi za tym coś więcej.

I wiecie co? Nie zawiodłam się.

 

[aesop_video width=”content” align=”center” src=”youtube” id=”f1hMx_dx1nE” caption=”Kultura uczy nas, że jeżeli kobieta chce być traktowana poważnie, nie powinna przykładać zbyt wiele wagi do swojego wyglądu, więc w pewnym momencie zrezygnowałam z makijażu i wysokich obcasów.
I stałam się fałszywą wersją siebie.
Potem ocknęłam się i zobaczyłam znów pełnię kolorów, pełnię pewności siebie.
Bo prawda jest taka, że make up w zasadzie nic nie znaczy.
To po prostu makijaż.
Chodzi o to, jak czuję się nosząc ten makijaż.
Co mnie uszczęśliwia, gdy patrzę w lustro.
Co sprawia, że się prostuję.
Chodzi o decyzję, jak kroczę przez świat. I co decyduję się dostrzegać.” disable_for_mobile=”on” loop=”on” autoplay=”on” controls=”on” viewstart=”on” viewend=”on” revealfx=”off”]

Jeśli dotarłaś już w swoim życiu do tego punktu siły – serdecznie gratuluję. Jeśli dopiero tam idziesz, ramię w ramię ze mną; każdego dnia walczysz o to, by zbudować poczucie własnej wartości w oparciu o samą siebie, a nie zewnętrzne pochwały i przytyki – trzymam za ciebie kciuki.

Pamiętaj, decydujesz sama!

[sgmb id=”1″]