Styczniowy self-care

Self-care po polsku

Dzisiaj będzie trochę inaczej, niż zawsze. Wprowadzam nowy cykl, chciałabym w tym roku unaocznić – trochę sobie, a trochę Wam – jak niedużo potrzeba, żeby o siebie zadbać i jednocześnie jak rzadko to robimy. Umiejętność dbania o siebie nie jest kobietom w naszej długości i szerokości geograficznej przyrodzona. Od małego pobieramy z otoczenia wzorce ofiarnego poświęcenia się na rzecz rodziny; słyszymy, że to ładnie stawiać potrzeby własne ponad potrzeby innych; że dziewczynki powinny być miłe, grzeczne i ustępować innym.

Postanowiła zaprowadzić rodzaj kroniki dbania o siebie i każdego miesiąca wypisywać to, co zrobiłam tylko dla siebie.

O tym, jak bardzo na takie gesty brakuje miejsca w codziennym życiu najlepiej zaświadcza fakt, że piszę ten tekst w połowie lutego. Tak to tylko tutaj zostawię.

L4 – 5/5

Nie pamiętam kiedy ostatnio poszłam na zwolnienie.  O tym doświadczeniu pisałam już szerzej, ale chciałabym podkreślić, że jeśli macie jak ja, że nigdy nie jesteś AŻ TAK chora, to zastanówcie się nad sobą.

Nadal nie umiem w dbanie o siebie aż tak dobrze, bo zamiast przedłużyć zwolnienie po tygodniu, przez dwa kolejne chodziłam do pracy półprzytomna. Poprawię się.

Obejrzałam film TAKI, JAKI CHCIAŁAM – 4/5

Jedną z kości niezgody w prawie każdym związku bywają tytuły, które będziemy oglądać razem. Sytuacja w moim domu wygląda tak, że niezmiernie rzadko okoliczności pozwalają, żebym oglądała coś sama. Ma to jasne i ciemne strony, bo oczywiście cenię sobie wspólny czas, ale z drugiej strony szanse na to, że przekonam P. do obejrzenia dramatu albo dokumentu, który za mną chodzi są stosunkowo niewielkie.

A TO THE BONE (Netflix) chodził za mną długo. Tematyka zaburzeń odżywiania nie jest mi obca, pokazywana w filmach jest często przesadnie dramatyzowana (piję tu do Daisy Randone granej przez nieodżałowaną Brittany Murphy w mojej ukochanej Przerwanej lekcji muzyki). Tutaj nie ma spektakularnych kurczaków z sreberkach upychanych pod łóżkiem, jest za to wyczuwalne wkurwienie bohaterki. Bardzo wiarygodne. Są mniej lub bardziej interesujące postaci – oglądając zwróćcie uwagę na Lucusa. Nie ma obscenicznych kadrów, do którego w ostatnich latach przyzwyczaiło nas kino, a dramat, zamiast w kiblu, rozgrywa się w rozmowach bohaterów.

Masaż – 5*/5

Bycie dobrą dla ciała to mój priorytet. Jestem niestety zawodowym przeżywaczem wszystkiego a złości i stresy osadzają mi się w karku i żuchwie. W dzień chodzę bez szyi, w nocy zgrzytam zębami – tak wyglądam w bardziej stresujących momentach życia. Troska o kondycję ciała, w którym żyjemy powinna być wysoko na liście priorytetów.

Bardzo długo nie dawałam się zawlec na masaż, bo się zwyczajnie wstydziłam. Wydawało mi się, że po pierwsze takiemu ciału jak moje nie należy się taka rozpusta, a poza tym przeciez to wstyd, rozebrać się przed kimś. Na pewno nigdy nie widział/a takich wałków na plecach jak moje, prawda? Odkąd spróbowałam i okazało się, że przy użyciu odpowiedniego nacisku można spomiędzy moich wiecznie napiętych do granic ramion wyłuskać szyję, odzyskałam kawałek siebie. Chodzę inaczej, inaczej noszę głowę. Zamiast sztywnej deski, mam ruchome plecy, a przez lata uczyłam się obywać bez tego komfortu. Z miernym skutkiem staram się pilnować regularności.

Nie wkurzyłam się, choć ktoś mnie ewidentnie podpuszczał – 3/5

Panowanie nad sobą nie jest moją przesadnie mocną stroną. Mam niestety tak, że czasami zamiast się zamknąć, wdaję się w niepotrzebne dyskusje – zwykle w dobrej wierze, ale co z tego. W styczniu udało mi się zdobyć żeton na 31 dni bez wkurzania. Teraz, z perspektywy lutego wiem już, że utrzymać to odznaczenie nie jest łatwo.

Trzymam się kalendarza – 5/5

To jest dla mnie źródło dumy absolutnej! Mam wrażenie, że ilość zobowiązań przyrasta u mnie wedle prawideł efektu kuli śniegowej. Która z Was tego nie zna? No właśnie. Jedną z rzeczy, których pewnie o mnie nie wiecie jest to że nie umiem prowadzić kalendarza. Ostatni, jaki prowadziłam sumiennie to był któryś z roczników Kalendarza Szalonego Małolata i ręka w górę, dinozaury, które pamiętają to cudo. Jeśli jesteście młodsze i nie wiecie o co chodzi to dość powiedzieć, że rozmawiamy tutaj o latach mniej-więcej ‘90.

Ponieważ zapominam i nie ogarniam coraz większej ilości tematów, postanowiłam, że w tym roku nie tylko KUPIĘ kalendarz, lecz jeszcze będę go prowadzić. I wiecie co? DAJĘ RADĘ! Za każdym razem, kiedy wpisuję coś do kalendarza, czuję się bardzo dorosłą i odpowiedzialną osobą. Poczucie, że mam pod kontrolą (he, he) swoje plany, daje mi coś na kształt komfortu psychicznego. Będę Wam raportować postępy, bo tak, jak niektórzy liczą dni bez drinka, tak ja liczę dni, kiedy czegoś nie zawalam.

Nie, wzrok Was nie myli, nie było fajerwerków. Nie było w styczniu wielkich wydarzeń i spektakularnych dni troski o siebie, ale myślę sobie, że błogostan to jest siła drobnych chwil poświęconych sobie. Nawet tych, które są tak drobne, że pisząc podsumowanie, kompletnie o ninch zapominamy. Czasami self-care to dla mnie choćby posiedzenie sobie w ciszy, przez 5 minut kompletnie nic nie robiąc. I to też jest w porządku!

A Wy, Syreny? Jakie miałyście w styczniu sukcesy na polu dbania o SIEBIE? Może poprowadzimy sobie ten pamiętnik wspólnie? Hę?