Jako przedstawicielka zacnej socjety plus size

spędzająca wczesną młodość w wariackich okolicznościach lat ‘90 w Polsce, nie miałam kiedy przyzwyczaić się do tego, że mam wybór w kwestiach związanych z garderobą. Duże spodnie dżinsowe kupowało się w moim małym miasteczku w niedzielę na rynku. Zawsze takie same i od “ruskich”. O Bonprixie może i kto słyszał, ale kogo było na niego wtedy stać? Mam to szczęście, że mama siadała od czasu do czasu do maszyny, i tylko dzięki temu nie wyglądałam na chłopek-roztropek w wersji plus size. Ale do brzegu – wyboru nie było. Potem weszły sieciówki i w moim życiu, w temacie odzieżowym, zmieniło się… dokładnie nic. Odkąd pamiętam, zakupy to był koszmar. Wyjątek stanowił jeden, jedyny sklep w mieście, który w swojej ofercie miał ciuchy sprowadzane ze Skandynawii. Cała reszta – pod sznurek. To były czasy, kiedy jeśli nie zabezpieczyłam sobie kiecki na wyjście z dużym wyprzedzeniem, nie miałam co liczyć na zakupy last minute.

Zresztą – same wiecie, że sytuacja zmieniła się dopiero z nadejściem epoki sklepów internetowych.

W moich wspomnieniach z zakupowych wypraw w tle zawsze grają złowrogie smyczki rodem z Hitchcocka. Wychodząc z koleżankami mogłam sobie co najwyżej popatrzeć. Z zakupów w grę wchodziły skarpetki oraz biżuteria. Przy czym ta ostatnia też nie każda, bo do tej pory nie jestem w stanie wciągnąć na rękę bransoletki w rozmiarze „chiński standaryzowany”. Przez dłuuugi czas przymierzalnia była dla mnie synonimem kabiny prysznicowej ze słynnej Psychozy.

Ubrania kupuję od niedawna

Nie, że w ogóle, nie wychowały mnie małpy i nie spędziłam przecież trzydziestu lat życia uganiając się po dżungli z gołym, czerwonym tyłkiem. (Może trochę szkoda?) Mam na myśli świadome zakupy robione z przyjemnością. Cały czas się tego uczę. Nie odkładania zakupów na później, na chudziej.

To jak my, dziewczyny plus size, podchodzimy do kupowania ubrań dużo mówi o naszym stosunku do własnych ciał. Uczymy się ubierania w ładne i dopasowane rzeczy, tak samo, jak uczymy się akceptować i doceniać same siebie.

Nie od wczoraj wiadomo, że zakupy są remedium na wiele życiowych przykrości, ale w naszym plus size świecie wiemy, że wygląda to inaczej. Mam swoje powody, dla których odłożyłam na półkę to body. Każdy równie głupi i – co najsmutniejsze – najpewniej podobny do Waszych wymówek.

1. Nic nie wygląda na mnie dobrze

Bzdura numer jeden. Dostępność ubrań w dużych rozmiarach zwiększyła się na tyle, że każda z nas jest w stanie dobrać ciucha, w którym będzie wyglądała obłędnie. Może i mam kawał brzucha, ale mimo wszystko dobrym ubraniem mogę sobie wyrysować talię. Serio, da się!.

2. Pewnie zaraz schudnę, więc w sumie nie ma sensu

W efekcie albo nie kupujemy, albo kupujemy kolejny egzemplarz ciucha „na chude czasy”. Nie będę tu w nikogo rzucać kamieniami, bo sama mam w swojej półce swój stosik wstydu w rozmiarach od 42 do 44. Głupie. Dzisiaj kupuję swój aktualny rozmiar. Trudno, najwyżej będę musiała poszukać dobrej krawcowej, gdyby mi się schudło jednak. (Się. Schudło. Hehe.)

3. I tak nie wiedziałabym jaki rozmiar kupić

Od tego są w sklepach przymierzalnie oraz możliwości wymiany i/lub zwrotu w sklepach internetowych. Żadna wymówka.

4. Grube dziewczyny nie powinny tego nosić

Paski w poprzek, fasony dopasowane do sylwetki i cała reszta szlagierów, które babki plus size powinny omijać szerokim łukiem. Moja opinia na temat tej wymówki? Nie muszę komentować, wystarczy, że odpalimy instagram i popatrzymy co słychać za wielką wodą.

5. Nie odważę się w tym wyjść na ulicę

No dobra, jeżeli kupisz coś totalnie – na miarę twojej garderoby – wywrotowego, zagrożenie jest realne. No chyba, że jesteś w fazie poszukiwawczej; eksperymentujesz i szukasz swojego stylu. Albo masz gdzieś co ludzie powiedzą. Polecam to drugie. Tak czy owak, ubranie, które nosisz ma Ci się podobać. Służyć Tobie, nie na odwrót. Nie musisz kupować wszystkiego, co jest w sklepie. Ani przejmować się, że ktoś popatrzy na Ciebie jak na wielbłąda w Reykjaviku. 

6. Źle się czuję ze swoim ciałem, nie chcę go stroić

To nie jest bzdura, to jest po prostu przykre. Nasze ciała nie są narzędziami zdobywania publicznego uznania. To precyzyjnie zaplanowane maszyny, które w każdej sekundzie prowadzą równolegle setki aktywności. Czy to nie wspaniałe? To, że nie jesteśmy JLo nie powinno sprawiać, że źle się czujemy ze sobą. Ludzie robią gorsze rzeczy, niż noszenie kilkunastu nadprogramowych kilogramów.

7. Boję się to przymierzyć

Rozumiem to, ale nadal uważam za bzdurę. Ja też mam takie dni, kiedy widok mojego odbicia w lustrze w przymierzalni wywołuje u mnie niemal łzy. Zwalczam to, i zawsze staram się obiektywnie ocenić, czy chodzi o moje złe samopoczucie, czy faktycznie ubranie jest do kitu. Nie możemy się poddawać.

8. Na pewno nie będzie mojego rozmiaru

Jakkolwiek rzeczywistość potrafi być rozczarowująca, warto zapytać. Dużo się zmieniło i nawet w H&M jestem w stanie kupić ZA DUŻE ubranie. Bardzo wolno i z dużymi oporami, ale nawet sieciówki zrobiły niewielki krok w kierunku największej grupy odbiorców i wprowadziły trochę większe ciuchy. Do rozmiaru 52/54 da się ubrać w sklepach stacjonarnych, choć bądźmy szczere, wybór nie jest oszałamiający.

9. I tak nie będzie pasowało do niczego, co mam już w szafie

W tym przypadku możesz być nawet dosyć blisko prawdy, jeżeli twoja garderoba była do tej pory zbiorem przypadkowych elementów, kupowanych wyłącznie dlatego, że się w nie mieścisz. Ale hej, od czegoś trzeba zacząć!

10. Kupię to sobie w nagrodę, jak już schudnę

Bzdura bzdur. W nagrodę za schudnięcie to sobie pobiegniesz 5k czy inny runmagedon. Czy zrobisz cokolwiek tam sobie wymarzyłaś. Życie jest tu i teraz, i naprawdę, nie ma takich argumentów, którymi przekonacie mnie, że jest inaczej. Nie i już.

[divider2] 

Kup sobie tę kieckę. Nie musisz nosić 36, żeby wyglądać jak milion dolarów, słowo. Co więcej! Wcale nie musisz tak wyglądać.
To, co na siebie wkładamy ma duży wpływ na to, jak się czujemy i jak jesteśmy odbierane, ale pamietaj, że to Ty masz się czuć ze sobą dobrze. Spróbuj. Może nie od razu wyjdzie, bo trzeba się do siebie przyzwyczaić, szczególnie jeśli przez pół życia unikałaś swojego odbicia jak polityk odpowiedzialności, ale spróbuj.

Mnie to na serio sprawia przyjemność.