Morza szum, ptaków śpiew, tłuste ciało wzbudza gniew

Każdego roku to samo. Budzimy się w kwietniu, że za piętnaście minut sezon letni. Z gazet wylewają się złote porady i plany dietetyczne które przysięgają przygotować nas do wyjścia na plażę. 5 – 10 – 15 kilo. Tyle musimy schudnąć, żeby wyjść na plażę i się za siebie nie wstydzić. No dobra, ja to tak bardziej ze 30. Tyle powinnam zrzucić, żeby móc pokazać się światu; wyjść na plażę nie urażając poczucia estetyki żadnego z Januszów i Sebixów w skarpetkach i klapkach. Żeby zasłużyć na udział z oczadziałym parawaningu.

Było kiedyś takie lato, ładnych kilkanaście lat temu, ale wspomnienie jest wciąż żywe. Jako bardzo świadoma swoich wszystkich mankamentów przyduża (stamtąd do grubości miałam jeszcze jakieś 50 kilo, choć – oczywiście – miałam inne zdanie) nastolatka pojechałam na kolonie do Międzyzdrojów. Dwa tygodnie upalnego lata w kurorcie spędziłam w sukienkach i glanach. Nie rozebrałam się do kostiumu na plaży, choć gdybym była kolba kukurydzy, zmieniłabym się w miskę popcornu. Dodaj do tego rastafariański beret i oto macie nastoletnią Ulę, spędzającą lato nad morzem niczym Tutanchamon – wiecznie spowita w jakiś całun.

Jak sobie o tym teraz myślę, to mi trochę tej Uli szkoda. Zamiast wchłaniać morską bryzę każdym kawałeczkiem skóry, ciągle się zastanawiała, czy przypadkiem ktoś krzywo nie patrzy. Nawet jej się podobał jeden z chłopaków, których poznały z koleżankami na plaży, ale się wycofała. Kto by tam chciał grubaskę. Wiecie co, Syreny? Ta Ula nadal jest we mnie, to taka pamiątka; przypomina mi, że są w życiu ważniejsze rzeczy, niż schlebianie cudzym gustom.

Dorosła Ula się nie przejmuje. Ani cellulitem, ani tym, że jej obłe ciałko mogłoby się komuś nie podobać. Dorosła Ula nosi bikini bo wie, że ludzie robią gorsze rzeczy, niż publiczne pokazywanie się półnago na plaży. A choćby i nawet nago, na plaży nudystów – co komu do tego?

Bikini plus size: oczekiwania vs. rzeczywistość

Jeśli jak ja nie jesteście plus size od wczoraj wiecie doskonale, że kupienie dobrze skrojonego ubrania to sztuka. Owszem, jest coraz lepiej i nie można tego przemilczeć. I, kurde blaszka, z bikini nie chce być inaczej. Mam trzy komplety i niestety żaden nie jest idealny. Moje bikini – nie ma się co czarować – są z tych ekonomicznych. O ile potrafię wydać 200 zł na spodnie, o tyle trudno jest mi sobie wperswadować, że warto zainwestować i zamówić wreszcie ten wymarzony model ze Swimsuit4All. Z trzech, dwa pochodzą z Bonprixa, jedno jest marki George. Ale po kolei.

Zdjęcia robiłam w domowych pieleszach i w zasadzie po ciemku. Mogłabym je w zasadzie poprawiać, ale biorąc pod uwagę fakt, że fotografowałam się na potrzeby tego posta dwa razy wykończył mnie trochę. Zaczęła mi pikać czerwona lampka perfekcjonizmu, więc wolę wrzucić takie zdjęcia, niż żadne.

Fioletowo-wzorzysty – Bonprix

Hit tego sezonu. Obstawiam, że trzy na każde 20 Polek wystąpi w nim na plaży w Mielnie. Raczej nie przeprowadzę badań terenowych nad tym zjawiskiem, ale fakt o tym, że i ja, i każda z moich sióstr zupełnie niezależnie sprawiłyśmy sobie po egzemplarzu o czymś już zaświadcza.

Materiał jest bardzo przyjemny: 80% Polyamid, 20% Elastan. I stanik i majtki podszyte siateczką. Mój rozmiar to 95E, 48. To właśnie rozmiarówka jest największym mankamentem zakupów kostiumowych w Bonprixie. Niestety, mimo ogromnej wprawy, w przypadku bikini efekt jest nie do przewidzenia. Majtki są kapitalne, do pasa, z paseczkami na boku. Niczego za dużo, niczego za mało. Inaczej sprawy się mają w temacie stanika. Tutaj zdecydowanie za mało jest… mojego biustu. Na co dzień noszę rozmiar 85G/H, więc E powinien być nawet ciut przymały. U mnie niestety na biuście wisi, marszczy się i powiewa. Nie za takie dopasowanie płaciliśmy te 109,90zł. Dodatkowo – ramiączka zapinane są na plastikowe klamerki, które wypinają się BEZUSTANNIE. Żeby nosić ten stanik tak, jak na mnie wygląda najlepiej, tj. z ramiączkami skrzyżowanymi na plecach, będę je musiała zaszyć na sztywno.

OGÓŁEM 7/10

Leniwy flaming w chynchach* mięty – Bonprix

(*chynchy to z łódzkiego krzaki, chaszcze)

Zeszłoroczny łut szczęścia, ustrzeliłam ostatnią bodaj sztukę w rozmiarze 80E, 48. Jeśli chodzi o wzornictwo to jest to dokładnie takie bikini, jakie zaprojektowałabym sama. Flamingi i falbanki, falbanki i flamingi. 100% Lali w Lali. Nadal mnie zachwyca i mam nadzieję, że w tym roku będzie wreszcie sposobność, żeby je zwodować. Marzę o tym!

Skład materiału jest dokładnie ten sam, co w poprzednim, a jednak materiał jest diametralnie różny w dotyku. Dosyć szorstki i zwarty, miałam z takiego kostium kąpielowy w wariackich latach ’90. Rozmiarówka… no właśnie, rozstrzał jak z obrzyna. Tym razem E okazało się przymałe i fiszbina nie kończy się tam, gdzie powinna. Nawet bym to przebolała, w końcu nie mam w zwyczaju spędzać w bikini całych wakacji na okrągło, ale jednak trochę mnie wkurza brak elastyczności na obwodzie i wiecznie zawijające się ramiączka od stanika. Majtki i w tym komplecie – na propsie. No halo, falbanki tak? Może i trochę infantylne, ale nigdy nie będę miała pewności czy te krzywe miny to na widok mojego cellulitu, czy majtek z falbankami. Geniusz zła, co nie?

OGÓŁEM 7/10

Bijons po polsku – George

Czarno – złote cudeńko nadal możecie trafić jako nówkę na Vinted. Moim zdaniem – klasyka klasyk. Czarne bikini warto mieć, na wypadek, gdyby się okazało, że dostajecie zaproszenie na imprezę na pokładzie jachtu – nigdy nie wiadomo co się trafi. Musisztomieć, po prostu. Czuję się w nim trochę jak Bijons, trochę jak Tina Turner, a trochę jak pączek.

Stanik 80E/F, majtki 48. I znów, kompletna dzika karta. Miska leży super, ale brakuje mi trochę w obwodzie. Zwalam to na Ashley Graham, która kazała kupować bikini zawsze rozmiar mniejsze. Na kupowanie mniejszych majtek się nie odważam, ale stanik to zupełnie co innego. Stanik jest wiązany na szyi i to jest jego jedyny mankament. Mój biust waży swoje i powieszenie go sobie na karku na jednym cieniutkim paseczku to nie w kij dmuchał. Ale za to majtki, och, majtki to jest mistrzostwo! mają szerszy pasek, który można odwinąć, jeśli lubicie majtki do pasa. Ja bardzo lubię. Druga wersja, z paskiem wywiniętym jest trochę mniej oldschool. Do wyboru, do koloru. Bardzo wygodne.

OGÓŁEM 9/10

Święty grall bikini plus size

Niestety, nadal pozostaje poza moim zasięgiem. Jak widzicie na zdjęciach – nie jest idealnie, ale obiecuję Wam, że nie powstrzyma mnie to przed noszeniem ich publicznie. Chciałabym zwrócić Wasza uwagę na jedną rzecz – żadne z tych bikini nie było oznaczone jako plus size. To po prostu duże rozmiary w obrębie regularnych linii, co z jednej strony jest fajne, z drugiej jednak ma poważne wady.

W idealnym świecie ubrania na grubych ludzi skalowane są z głową. Nie, że dodajemy sobie po dwa centymetry wzdłuż i wszerz. Nie. Bierzemy pod uwagę, że na dużym biuście ubranie się podniesie i okaże za krótkie. Szyjąc ubrania plus size warto pomyśleć, że osoby noszące duże rozmiary mają całkiem sporo dających się przewidzieć wspólnych problemów. Np. wałki pod pachami. Jeśli obejrzycie sobie bikini TUTAJ, rzuci się Wam na pewno w oczy, że wszystkie mają znacznie szersze taśmy i fiszbiny – właśnie po to, żeby zbierać spod pachy to, czego u modelek w rozmiarze 34 nie ma. Niestety, żadne z moich bikini nie przewiduje, że mogę mieć z tym problem.

Podsumowując, jeśli chcemy mieć idealne bikini, musimy się liczyć z koniecznością zainwestowania w nie konkretnej sumki.

Czy warto?

To pozostawiam Waszej ocenie, ja z pewnością zainwestuję w typowe fatkini choćby po to, żeby je dla Was porównać z tym, co jest dostępne u nas na rodzimym rynku.