Kiedy zakładałam bloga, myślałam sobie, że chcę uruchomić na nim sekcję beauty. Trochę się obawiałam, że blogów urodowych są tony i że niekoniecznie po to będziecie do mnie wracać. Potem przyszło życie i inne, ważniejsze tematy zjadły mój czas. Wymówka jak każda inna. Dział urodowy na blogu wisiał na kołku i pewnie wisiałby na nim dalej, gdybym nie napytała sobie biedy.

Lubię tak czasami postawić na jedną kartę, szczególnie w kwestii pielęgnacji. Nie umiem policzyć ile razy leczyłam skórę po nieudanych eksperymentów – a to ze strupów po nadużyciu kwasów, a to z cyst, które mi się zagnieździły na policzkach na skutek kontaktu z kremem Yves Rocher. Mam praktykę w tym zakresie i jeśli coś o pielęgnacji skóry wiem na pewno, to jak długo zajmuje doprowadzenie jej do przyzwoitego stanu.

Pielęgnacja azjatycka a sprawa polska

Pierwszy raz o tym typie pielęgnacji usłyszałam na youtubowym kanale Azjatyckiego Cukru. Byłam oczarowana. Nie tylko Basią, chociaż przyznaję, że się uzależniłam. Jej energia i uśmiech poprawiają mi humor do tej pory. Nie tylko egzotycznością kanału, bo jednak o Singapurze to ja wiedziałam raptem tyle, że nie dają tam gumy do żucia. Zabujałam się w jej śledczym zacięciu i kosmetykach, które obiecywały efekty niedostępne u lokalnej drogeryjnej konkurencji. W kolejnych latach azjatycka pielęgnacja przebijała się to tu, to tam – raczej w charakterze ciekawostki. Same wiecie, nie ma już chyba w kraju kobiety, która o niej nie słyszała.

Mam wrażenie, że prawdziwa bomba wybuchła niedawno, wraz z pojawieniem się w Rossmannie azjatyckich kosmetyków. Oto orientalne rytuały piękna znalazły się na wyciągnięcie ręki. Muszę przyznać, że jest coś kuszącego w tych wieloetapowych zabiegach. W nakładaniu jednego na drugie. Uległam i ja. 2+2 na pielęgnację zadziałało, wbiegłam do sklepu galopem i wybiegłam takoż, unosząc ze sobą pełną linię pielęgnacyjną Hada Labo.
Żałuję tego każdego dnia.

Azjatycki pogrom

Nie od razu się połapałam. Przez pierwsze kilka dni było super. Czułam się taka piękna i zadbana, wklepując lotion, i serum, i krem. Masując i wklepując. Normalnie Budda wśród kwiecia lotosu. Byłby to piękny obrazek, gdyby nie blitzkrieg, który rozegrał się w ciągu mniej więcej dwóch dni. Nagle moja twarz przybrała kształt powierzchni księżyca. Nie, że zaczęła jaśnieć wewnętrznym blaskiem. Ho ho, co to to nie. Wywaliło mnie w kratery.

Na początku pomyślałam sobie, że może to hormoniada i zaraz się polepszy. Gorzej bywało i brawo bili. Wklepywałam dalej. A im bardziej wklepywałam, tym bardziej się nie polepszało. Kiedy pojedyncze kratery zaczęły się zamieniać w bolesne cysty, wreszcie dotarło do zakutej mej i pogrążonej w miłości do azjatyckiej pielęgnacji łepetyny, że pora rzucić to wszystko w diabły.
Szkoda, że tak późno.

Dzieci, nie róbcie tego w domu

Leczę skórę trzeci tydzień. Nadal nie jest różowo, ale na szczęście jest lato, częściej chodzę bez makijażu i mam nadzieję, że lada chwila sytuacja wróci do normy. Syreny, doktor Ula zaleca myślenie! Jeśli wiecie, że – jak ja – macie skórę skrajnie histeryczną i taką, która zapycha się od samego patrzenia na parafinę to nie bądźcie jak ja. Te dwa tygodnie czucia się jak azjatycka pinceska naprawdę nie były warte tej masakry, z którą się teraz obnaszam. Pogoniłem za modą jak zwyczajna idiotka. Nie warto.

Nie wiem co zawiniło. Może nadmiar kwasu hialuronowego oblepiającego moją histeryczną skórę to zbytek łaski? Nie wiem i nie chcę już tego testować. Kosmetyki Hada Labo podałam dalej, mimo, że miałam ochotę je podpalić w afekcie. Nigdy. Więcej. Azjatycka pielęgnacja najwyraźniej nie jest stworzona z myślą o mnie.

Azjatycka odskocznia od peletonu brudasów

W mojej codziennej pielęgnacji zostaje jeden, jedyny element azjatyckiej pielęgnacji, który jest w mojej opinii JEDYNYM dobrem, które przyniosła ze sobą moda na azjatycką pielęgnację – oczyszczanie olejkiem. Płyny micelarne mi nie służą, szmatka, której używam na co dzień nie z każdym makijażem sobie radzi, a przecież człowiek musi się myć. Olejek zostaje. Zostaje dokładne spłukiwanie twarzy wodą. Regularne złuszczanie.

To jest naprawdę dobra praktyka, bo powiedzmy to sobie szczerze, fala popularności płynów micelarnych sprawiła, że nabrałyśmy przykrego nawyku niedomywania twarzy. Przetarcie skóry nasączonym wacikiem to NIE JEST mycie. Przyznajcie się, kiedy ostatnio myłyście twarz wodą? Biję się w pierś – miałam długi okres, w którym chlubiłam się tym, że do oczyszczania twarzy nie używam wody. Uczcijmy to minutą ciszy. W tym świetle praktyka gruntownego oczyszczania twarzy jest nam wszystkim potrzebna, ale i w tym przypadku wypisuję receptę na zdrowy rozsądek. Odzieranie skóry z płaszcza lipidowego do zera minimum dwa razy dziennie to jest naprawdę zły pomysł. Nie łykajcie wszystkiego, co poleci internet. Kasę można przeboleć, ale kto ma cierpliwość tygodniami leczyć się z wykwitów?

Nie bądźcie głupie, Syreny. Wierzę w Wasz zdrowy rozsądek, ale jeśli mam być szczera, to wierzyłam i we własny. Tymczasem wpakowałam się w szpony marketingu z przytupem i, mało tego, przez ponad tydzień odmawiałam wiary własnym oczom. No kto tak robi, jeśli nie głupek?