Ciałopozytywność wypaczona czyli wszystko dla klików

Taki mamy dzisiaj dzień, że bardzo bym miała ochotę wypisać się z internetów. Zalana przez pełzający fatszejming po szyję, szukam stopą suchego lądu. Niby wiadomo, że to kiedyś musiało nastąpić – popularyzacja każdej idei niesie ze sobą etap burzliwych, pozbawionych znamion głębszej refleksji dyskusji publicznych. ciałopozytywność nie jest w tej kwestii wyjątkiem.
Kiedyś ludzi oburzał wegetarianizm. Ciągle jeszcze oburza feminizm.

Ciałopozytywność Na łatwiznę

Droga, którą wybrałam, czyli bycie tą grubaską, która zaprze się w progu i publicznie pokaże faka kulturze diety oznacza ni mniej, ni więcej, jak poczuwanie sie w obowiązku do stawania w każdej, najgłupszej nawet dyskusji na temat cudzego widzimisie o ciałopozytywności. Codziennie czytam o sobie, że jestem zwyczajną idiotką. Czasami w dodatku dybiącą na cudze życie, bo przecież nadwaga to jest samodzielne wpędzanie się do grobu. Mało osób gotowych jest przyznać mi, że w gruncie rzeczy, gdzieś w tych zwałach gadającego tłuszczu jest człowiek. Ciosy spadają czasami z najmniej oczekiwanej strony. To niesamowicie smutne, kiedy świetne, bystre dziewczyny o poglądach zbliżonych do moich nagle mówią mi, że może jestem dosyć inteligentna, żeby wraz z nimi domagać się praw kobiet, ale już nie dosyć rozgarnięta, żeby samostanowić o moim ciele. Przecież się zabijam. Tłuszczem.

Jestem ok, kiedy mówię, że aborcja powinna być niezależną decyzją zainteresowanej.
Nie jestem dostatecznie człowiekiem, kiedy mówię, że jestem gruba i zadowolona ze swojego życia. I że się nie zamierzam odchudzać.

Robię sobie screenshoty tych konwersacji. Serio. Następnym razem, kiedy ktoś mi powie, że rezygnując z odchudzania idę na łatwiznę, każę mu to wszystko przeczytać. Każde ociekające pełzająca pogardą zdanie, które czytam, bo czuję że muszę. Każdą dyskusję, w której uczestniczę, bo czuję, że ktoś powinien bronić naszego naturalnego prawa do wyboru własnej drogi. Tego samego, w imieniu którego wychodzę protestować na ulicę.

#promocjaotyłości #mojepodatki

Świat stoi cynizmem. Ciałopozytywność zaczęła się klikać i kwestią czasu było, aż skala ją mamzdanizm. Mamzdanizm to jest taka choroba cywilizacyjna XXI w. – mam zdanie i wszyscy muszą je poznać. Nie ominęła niestety też jednego z moich ulubionych dotąd blogów, którego autorkę miałam za osobę rzetelną i błyskotliwą.
Napisała mi dzisiaj w swoim tekście, że jestem chodzącą żenadą. Że wypaczam samoakceptację i wpędzam Was, moje Syreny, w pewną śmierć. I że ona sobie tego nie życzy, żeby z jej podatków leczono moje miażdżyce.

Ten sposób mówienia o ciałpozytywności kojarzy mi się z rekcjami mężczyzn na #metoo. Skoro dajemy sobie i innym kobietom prawo do określania co narusza naszą intymność, a co jest gwałtem w kwestii seksu, to dlaczego wciąż zachowujemy szowinistyczny protekcjonalizm wobec ludzi mówiących “jestem grubasem i kocham swoje życie”? Nie wierzę, że jestem jedyną osobą, która widzi tu analogię i wietrzy hipokryzję.

Potrafimy powiedzieć #ImWithHer. Dlaczego nie #ImWithFatty?

To nie tylko podwójne standardy. Hejtowanie grubasów jest bardzo medialne. Klikogenne. Tak długo, jak nagrodą za cynizm będą kosmiczne zasięgi, takie teksty będą powstawały. Bo znajdą się ludzie, którzy ku uciesze internetowej gawiedzi nakładą nam, że jesteśmy idiotkami, które gadki o ciałopozytywności kończą w cukierni powolnym obsuwem w bolesna śmierć z powodu miażdżycy, cukrzycy i innych, zwyczajowo wiązanych z otyłością przypadłości.

Trolling “na zdrowie”

Wspólnym mianownikiem wszystkich tych pomników ludzkiej myśli jest nieuzasadnione poczucie wyższości (nawet jeśli nie całkiem uświadomione, to przecież obecne). Przecież grubaska nie wie, że jest gruba. Przecież nie wie, że nie powinna jeść hamburgera. Nie wie, że powinna się ruszać. Żadna z tych mądrych głów nie rozumie i naprawdę nie chce zrozumieć głównej idei ciałopozytywności, którą jest SZACUNEK DLA KAŻDEGO.
To jest sedno. To jest to, o co walczymy.
Szacunek.

Przerażone, drobnomieszczańskie w swojej naturze krzyki, że ojej, przecież to dla Twojego dobra i w zdrowym ciele, zdrowy duch nie mają nic wspólnego z PRAWDZIWĄ TROSKĄ o dobrostan drugiego człowieka.
Nie łudźcie się. Obcych ludzi w internecie gówno (pardon my french) obchodzi Wasze zdrowie. To tylko sposób, żeby nam, grubaskom, pokazać gdzie nasze miejsce. Że w porządku dziobania mamy pokornie i bez pyskowania zająć ostatnią lokatę i czekać, aż łaskawe panie pozwolą nam dokończyć te resztki praw człowieka, które spadną z obsadzonego przez Mądrych Dorosłych stołu.

Dlaczego tak trudno udzielić innym tych samych praw, których się żąda dla siebie? Co takiego jest w koncepcie rezygnacji z udziału w kulturze diety, że uruchamia w ludziach zwierzęce instynkty wykluczenia ze stada tej jednej zawalidrogi, która nie chce wytarzać się w tym samym błocie co reszta?

Za każdym razem odchorowuję te dyskusje obrzydzeniem do świata.

I za każdym razem biorę w nich udział, bo wierzę, że reprezentacja jest ważna. Że ważne jest uczestnictwo. Pokazały nam to inne, walczące o swoje prawa do odejmowania decyzji mniejszości. Dla nas też jest miejsce.

Sam fakt, że ludzi, którzy czują potrzebę wytłumaczenia nam jak bardzo nie mamy prawa żyć w naszych tłustych ciałach jest coraz więcej świadczy o jednej bardzo ważnej, a często przeoczanej kwestii: rozmowa o grubych ciałach weszła do mainstreamu. Ciałopozytywność odbiła się w świecie szerokim echem. Jesteśmy na okładkach, w telewizji i internecie. Tak dużo już się zmieniło, a jeszcze taki kawał drogi przed nami!

Tylko się nie możemy dać. Musimy wychodzić do ludzi, rozmawiać i tłumaczyć. Uczyć. Pokazywać, że ciałopozytywność to nie babajaga do straszenia dzieci.
Bez solidnego przykładu nie zmienimy nic dla tych śmiesznych małych ludzików, które każdego rana mi hałasują za oknem.