Zaległa od wczoraj Czwartkowa Czwórka wjedża na salon, a w niej cztery krótkie refleksje na temat finału programu Supermodelka Plus Size.

A jeszcze nawet nie widziałam odcinka!

Nie chciałam czekać, bo czekanie nie wychodzi mi najlepiej, na bieżaco, na gorąco chciałam Wam opowiedzieć o tym, co w kontekście zakończenia programu przyszło mi do głowy:

1. To przecież oczywiste, że polski plus size nie potrzebuje supermodelki! Przecież świetnie sobie radzi z siedzeniem w piwnicy.
   Trzepie mnie jak czytam porozrzucane po internecie komentarze. Wzdłuż i wszerz trwa publiczna konstatacja programu, zasadności wygranej, zasadności programu w ogóle. Bardzo mnie drażni takie pólpartyzanckie fukanie, zwłaszcza, że zwykle są podparte narzekaniem, że ten plus size w Polsce to ma się kiepściuchno. A jak się ma mieć, kiedy zamiast się cieszyć, że grubaski pojawiają się w mediach publicznych, publicznie oświadczamy, że jesteśmy ponad to. Ponad co, ja się grzecznie pytam? Ponad robienie dobrych rzeczy dla wszystkich kobiet, które wysiadują swoje kompleksy w domach?

2. Bo widzicie… program w telewizji, medium wykluczonym przez znakomitą część moich znajomych, ma coś, czego nie ma żadna z blogerek i aktywistek. Ma zasięgi. Zagląda pod każdą strzechę,jest drukowany w każdym Teletygodniu. Dociera do ludzi. Tych samych ludzi, którym przez milion sezonów TapMadl pokazywała, że tylko chude jest fajne. A teraz im pokazuje, że no dobra, grubaski w sumie też są ok. I nawet mogą być ładne. I to jest, do diaska, mocny przekaz. Krok milowy naprzód. Może mi się nie podobać montaż, mogą mi się nie podobać pseudodokumenty o życiowych tragediach uczestniczek, ALE!  to poszło w eter. Nie tylko, że grube kobiety istnieją, lecz przede wszystkim to, że mamy – bo jednak trochę mamy – w życiu z powodu swojej tuszy przesrane.

3. Obejrzałam kawałek live Joanny Cesarz i wśród zalewu komentarzy od bardzo młodych ludzi, zobaczyłam nadzieję. To ludzie, których nie ma na blogu u mnie. Nie ma ich też pewnie na podobnych blogach. Są z rodzicami przed telewizorem i to jest właśnie okazja, którą – mam nadzieję – Joanna wykorzysta do zbudowania pozycji influencerki. Tych młodych ludzi może uratować. Jej piękny i gruby zad może im uświadomić, że nie istnieje jedna klisza, która sprawdzi się wobec każdego człowieka.

4. Szczerze życzę dziewczynom, żeby nie złapały syndromu uczestników talent shows i kuły żelazo, póki gorące. Chciałabym żeby te buzie (i te kilogramy!) zostały w branży i oswajały kolejnych ludzi wizerunkiem ciała plus size w mediach. Żeby ten rozpęd, który daje program nie rozpuścił się w szarej bieżączce. Mam nadzieję, że dla nich to dopiero początek.