Droga pani z sieciówki…

czy raczej redaktorko portalu Papilot.

Wierzę w to, że media, nawet te powstałe dla rozrywki powinien obowiązywać jakiś poziom. Bawić, nie szkodząc. Powinna to pani odręcznie przepisać sobie do swojego redaktorskiego kajetu, bo popełniony przez panią paszkwil jest zwyczajnie szkodliwy społecznie. I to na wielu poziomach.

Zanim dalej, chciałabym Wam, Syreny wyjaśnić o co poszło. Wczoraj wieczorem niezastąpiona Ania zmienia oznaczyła mnie pod tekstem z portalu Papilot, opublikowanym w charakterze kuriozum na fantastycznej grupie Anki. Tekst traktuje o tym, jak to najgorszy typ klienta, grubaski, demolują ubrania w sieciówkach. Jak się wciskamy w zbyt małe rozmiary i naznaczamy swoim radioaktywnym potem, którego hektolitry ściekają z nas w ciągu doby. Nie będę go tutaj linkować, dość powiedzieć, że był to jeden z tych obrazków słownych, które z założenia powstają po to, żeby się dobrze klikać. Umysłowa sraczka czystej wody, podana w formie rzekomego listu od czytelniczki. To dosyć wygodny wymyk, nie trzeba podpisywac materiału tekstem osoby, która go popełniła. Nie trzeba nikogo zwalniać, za nikogo się tłumaczyć. Można tylko odświeżać i patrzeć jak statystyki rosną: Wiadomo, szczupli się jeszcze bardziej wściekną na grubasów; grubasy wściekną się na tekst i daj boczku, a ukręcą z tego przecudnej urody gównoburzę, w ramach której komentarze o zapachu wypełniającego ludzkie czaszki szlamu spadną w ilości miliona czterdziestu czterech i staną się STATYSTYKI. Będzie co szefowej pokazać, czym się pochwalić koleżankom przy biurowej kawce.

I ja się przyznaję, KILKNĘŁAM. Najgorzej. Ale wiecie co? Usprawiedliwiam się, że przeczytałam ten szajs, żebym Wam streścić a oszczędzić krwawienia z gałek ocznych. Bo wiedzcie, że go doznałam po lekturze rzeczonego paszkwila.

Krajobrazy z grubasami

Język, przyznaję, jest dość malowniczy. Moja latami ćwiczona na lekturze wyobraźnia od razu podsunęła mi widok Królowej Grubasów, wtaczającej się do sklepu z odzieżą. Wiadomo, grube baby nie chodzą, a toczą się, prawdaż. I teraz zobaczcie, proszę, co ja zobaczyłam oczyma duszy: wyobraźcie sobie te biedne obsługantki, te szafarki odzienia naszego – to znaczy ichniego, bo ja przecież, nie zapominajmy też jestem Królową Grubasów – zastygłe wśród wieszaków z wyrazem absolutnej grozy wymalowanym na smukłych obliczach. Jako te łanie śród nocy w nagły snop światła pochwycone. Stężałe. Przerażone. Widzicie to? No. To stąd nas autorka porywa do przymierzalni, w której rozgrywają się sceny godne pędzla Petera Bruegela Starszego. Efekty są (…) opłakane – ubrania są rozciągnięte, zdeformowane, często podziurawione. Ledwo wczoraj potężna dziewczyna zniosła do przymierzalni 3 podobne bluzki i w każdej szwy pękły. Mamyż tu walkę na śmierć i życie, lepszą niż sam Martix. Najlepsze jednak dopiero nadejdzie!

Królowa Grubasów, jak każdy – wedle znajomości grubasowskiej anatomii i fizjologii, którą pani redaktor ma, prawdaż, w małym palcu – zaczyna bowiem ociekać. Ba! Co tam zaczyna! Wiadomo przecież, że z grubasów się leje. Nie omieszkuje nam pani redaktor, głosem Krystyny Czubówny, opowiedzieć więcej o tym, jak na skutek kontaktu z parszywymi wydzielinami grubasów, umęczone swym losem ubrania dokonują losu. Najczęściej idą na stratę, bo od tej wilgoci [ubranie] zmienia kształt i szybko zaczyna śmierdzieć.

Myślicie, że to koniec?!

Wróćmy do tych biedaczyn, zbaraniałych, tfu, struchlałych z przerażenia i umierających po stokroć na zawał serca, gdy tylko Królowa Grubasów spojrzy w ich kierunku, bo jeszcze będą musiały pytanie o większy rozmiar załamać ręce. Bo jeszcze znów spadnie na nie klątwa Chamstwo, Dyskryminacja, Straciłyście klientkę. Tak, jakby Królowej Grubasów kiedykolwiek udało się kupić u nich cokolwiek w jej rozmiarze.

Grubas dobry, grubas zły

Byłaby to może całkiem zabawna opowiastka z morałem, gdyby nie fakt, że nie wszyscy ludzie posiadają umiejętność destylowania tego, co wyczytają w sieci. Wierzcie lub nie, ale istnieją ludzie, dla których słowo w internecie jest jak gliniane tabliczki Mojżesza. Prawda, koniec i kropka.

A stygmat niesiony przez grubych ludzi jest dostatecznie okrzepły, nie trzeba mu benzyny w postaci takich szkodliwych teksów, że by nienawiść do grubych paliła się jasnym równym płomieniem. I tu, pani redaktorko, chciałabym, żebyś pamiętała, że odpowiadasz za tę nienawiść, która się przetoczyła przez komentarze. Jesteś osobiście winna każdej osoby, która po przeczytaniu twoich cuchnących piekielną siarką wypocin zawaha się na progu sklepu z odzieżą.
Powiedziałam, ba, powtarzałam po wielokroć, że żadna praca nie hańbi i wiecie co? Dotarłam właśnie do miejsca, w którym świat mi udowodnił, że jednak są takie zawody, którymi wstyd się parać.

Przykro mi jest, że czytamy w internecie, na ogólnodostępnym, bynajmniej niszowym portalu TAKIE rzeczy. Wydawało mi się kiedyś, że bycie redaktorem, choćby na portalu internetowym, to jednak jest jakaś misja. Wiecie, kocham słowa i myślę sobie, że uprawianie związanego z nimi zawodu to jednak jest jakaś tam nobilitacja. Teraz? Teraz nie wiem co powiedzieć. Jestem po uszy zohydzona i tekstem, i komentarzami. Jak, może mi kto wyjaśni, można pisać o ludziach, LUDZIACH!!!, takie rzeczy? Nie linkuję celowo. Nie chcę nabijać licznika tym, którzy po to, żeby na koniec miesiąca zgodziły im się cyferki w tabelkach, robią krzywdę całemu społeczeństwu. Całemu, sobie też – życie czasami układa się w takie meandry, że można niemal posmakować własnego tyłka.

Mam nadzieję, że trafiając na takie teksty, nie bierzecie ich do siebie.

Że nie czytacie tego gówna i nie nosicie go w sobie, bo naprawdę – czy można o osobie piszącej i publikującej w internecie teksty powiedzieć cokolwiek mądrego? Ja się przyznaję, nie umiem. Mimo całego mojego serca, całej empatii i wrodzonej skłonności do oglądania spraw z tysiąca perspektyw – nie umiem.
Jedyne, co mam do powiedzenia osobie, która napisała ten tekst to…
A z resztą. Kiedyś zrozumie.