Fatfobia. Zwycięstwo ostateczne

Kiedy po występie w telewizji Magda Gajda, społeczny rzecznik praw otyłych i założycielka Fundacji Od-waga zapytała mnie czy myślałam o wyleczeniu się z otyłości, coś mi w środku zgrzytnęło.

Może i ostatnio pisałam mniej, ale nie znaczy to, że mniej myślę. Jest raczej odwrotnie, bo znów próbuję łapać za ogon po trzydzieści srok na raz. Chcę powiedzieć tak dużo rzeczy, że wszystkie razem zostają na sitku. Wyciągam z tego kłębowiska pojedyncze nitki i oglądam z każdej strony.

Myślę sobie na przykład o fatfobii, tłuszczowstręcie, na karb którego zrzucamy wiele aspektów, w których nam nie wychodzi. Czy myślałam o nie byciu plus size? Prawdę mówiąc nie, nie myślałam. Na pewno nie w kontekście operacji bariatrycznej, bo wiecie co? Nie jestem w stanie wyobrazić sobie, że można bez bezpośredniego zagrożenia życia podjąć ryzyko idące z TAKĄ operacją.

Zaznaczam, dla tych, którzy zajrzą tu może po raz pierwszy: jestem absolutną fanką podejmowania własnych decyzji i nie oceniania. Jeśli ktoś decyduje się na tak drastyczny krok, na pewno ma ku temu powody. Taka operacja to nie jest wypad do sklepu po bułki – trzeba się do niej przygotować. Po operacji pewnie wcale nie jest łatwo żyć i ja to naprawdę szanuję. Co wcale nie znaczy, że muszę być za, a to głównie dlatego, że rozumiem samoakceptację jak proces, nie jako cel.

Wina plus size

Zastanawiam się tylko jak to jest, że dałyśmy sobie wmówić, że kiedyś będzie lepiej. W domyśle: kiedyś = jak już schudnę. Jak skończe tę dietę. Jak zmniejszę ten żołądek. Jestem plus size od zawsze i jeśli do czegoś czuję się uprawniona, to do powiedzenia wprost, że my, ludzie (a szczególnie kobiety!) plus size mamy szczególną tendencję do obwiniania za wszystkie nasze życiowe niepowodzenia zwiększonej masy ciała. Nie dostałam pracy, to dlatego, że jestem gruba. Nie pokochał mnie, to dlatego, że jestem gruba. Nie wychodzi mi – wszystko dlatego, że jestem gruba. Przy czym, z uporem godnym lepszej sprawy, ignorujemy prawdopodobieństwo, że szczupłym ludziom również nie wszystko się w życiu udaje. No ale jak to? Przecież są chudzi!

To nasze nastawienie to jest ostateczna wygrana strachu przed grubością, tłuszczofobii – pozwólcie, że wobec braku zgrabnego tłumaczenia będę używać spolszczonej wersji fatfobii. Owszem, jest mnóstwo szczupłych ludzi, dzięki którym fatfobia ma się w naszym społeczeństwie świetnie, ale jej absolutną koroną i triumfem jest nasze własne głębokie przekonanie o tym, że to tłuszcz, który na sobie nosimy czyni z nas podludzi. Fatfobia ma swojego agenta w każdej i każdym z nas – ten mały głosik, zawsze nam przypominający, żeby czujnie rozglądać się na boki, czy aby ktoś krzywo nie spojrzał.

Bywało, że z pełną świadomością oddawałam jej pola:

Za każdym razem, kiedy nawet nie podejmuję próby zrobienia czegoś, co bardzo chciałabym zrobić

Nie pójdę przecież tańczyć, nie pójdę sama do baru czy kina, nie zjem publicznie tej zapiekanki, nie założę sukienki przed kolano. Jestem przecież gruba, a grubi ludzie nie mają prawa tańczyć, poznawać nowych ludzi, jeść publicznie, a już tym bardziej bawić się modą. Ja to przecież wiem na długo przed tym, gdy anonimowa, mijana na ulicy osoba rzuci mi pełne dezaprobaty spojrzenie. Wiem.

Za każdym razem, kiedy nie zgłosiłam się do konkursu, bo przeciez BĘDĄ lepsi, chudsi

Kto gruby, ten gorszy. Albo się nie nadaję, albo może lepiej niech nie imponuję umiejętnościami – lepiej nie zmniejszać swojej szansy na to, że ktoś nas uzna za nerda. Poza tym na pewno nie wygram, nic nigdy nie wygrywam. To nic, że zwykle nawet nie próbuję.

Za kadym razem, kiedy nie odezwałam się publicznie we własnej obronie

Co za czasy, z nikogo się już pośmiać nie można. Trzeba rzygać tęczą i lepiej nie krytykować. Zostali tylko grubi, plus size jak to teraz mówią. Tylko z grubasa jeszcze  można się pośmiać, bo ten swię zwykle nie odezwie. Dlaczego miałby? Wszyscy przecież wiedzą, że każdy gruby jest gruby na własne życzenie. Przez własne niedbalstwo, a skoro tak, to mu się należy.

Za każdym razem, kiedy nie powiedziałam chłopakowi, że mi się podoba

Ile razy umarłam z miłości, ile ognistych romansów przeżyłam we własnej głowie z ludźmi, którzy nigdy nie dowiedzą się, co do nich czułam. Z ludźmi, z którymi byłam blisko, w zażyłych, kumpelskich stosunkach, miesiącami nie dając po sobie poznać, że miękną mi kolana. Ile to razy strach przed odrzuceniem był ważniejszy, niż potencjalne zyski?

Za każdym razem, gdy nie poszłam na randkę, bo przecież to niemożliwe, że mu się naprawdę podobam

A ile razy nie dałam wiary w to, że mogę się komuś podobać? Głupim żartem zbywałam propozycje, może łamałam serce? Nikt przecież nie mógł się zadurzyć w grubasce, prawda? Jak niestrudzenie szukałam dowodów zdrady, czekając na chwilę, w której się okaże, że to tylko głupi żart, przegrany zakład. Że zaraz z szafy wypadnie ukryta kamera i śmiechom z grubaski nie będzie końca.

Wspomnienie tych sytuacji mrozi mi krew.

Mrozi mi krew myśl o tym, że nie jestem w tym względzie taka wyjątkowa. Taka znów unikalna. Że gdzie tam, pod drugiej stronie ekranu, wśród Syren Lądowych i wśród osób, które o blogu nie słyszały nigdy są takie, które myślą jak ja. Że dzięki nam i tym, co kotłuje się w naszych głowach fatfobia wygrywa każdego dnia. Że my same, sami, jesteśmy jej najlepszymi emisariuszami.

Znamy swoje miejsce w szeregu tak dobrze, że strach nam ruszyć się i zmienić coś na lepsze. Strach uwierzyć, że to nie o gruby tyłek tak naprawdę chodzi. Że problem jest gdzie indziej.

________________________________

Photo by Natalie Collins on Unsplash