Czy w rachunku plus size + body positive zgadzają nam się drobne?

Kojarzycie Ashley Graham? Ciemnooka piękna klepsydra, statek flagowy plus size w przestrzeni publicznej przez ostatnie kilka lat, okładki w Vouge i letnim dodatku Sports Illustrated, wybiegi na nowojorskim Fashionweeku u Korsa, jurorowanie w America’s Top Model i inne takie? No pewnie, że kojarzycie. Pisałam o niej niejednokrotnie, bo Ashley od kilku lat jest we właściwym czasie i miejscu, żeby wsadzić stopę między drzwi a futrynę i przypomnieć światu, że grube dziewczyny też istnieją.

W moim sercu Ashley nosi oczywiście koronę, ale zamierzam dzisiaj piać peanów na jej cześć i pisac psalmów pochwalnych. Bo widzicie, Ashley mnie rozczarowała. W swoim wywiadzie dla People powiedziała bardzo brzydką rzecz.

 

Są takie dni, kiedy czuję się grubo.

Nic takiego. Siedem słów, do których mogłaby się przyznać każda z nas. Czasami mam wrażenie, że jestem pontonem – szczególnie w te miłe momenty kiedy moje hormony tworzą Wielką Symfonię Menstrualną na zszargane nerwy i retencję wody. Ustalmy sobie, że każdy może mieć gorszy dzień. Taki, kiedy czuje się ze sobą zwyczajnie źle i jedyny stan, w jakim może się zaakceptować to burrito z koca podlewane winem. Nie mam za złe Ashley, że przyznaje się do bycia człowiekiem.

Chciałabym jednak, żebyśmy dokladnie przyjrzały się ostatniemu ze słów.

Gruba i zła

Jestem gruba. Większość z Was, czytających, pewnie też. Jestem gruba, jestem brunetką, jestem dość wysoka. Jest nieskończenie wiele przymiotników, których można użyć, żeby opisać człowieka. Z grubym jest ten problem, że gdzieś po drodze stracił trochę swoich deskryptywnych rumieńców i stał się inwektywą. Gruby jak świnia. Gruba krowa. Nikt mi nie wmówi, że kiedykolwiek usłyszał to w pieszczotliwym kontekście. A przecież kiedyś gruby funkcjonował w z goła innym charakterze – pomyślcie tu o grubej rybie. Nikt nie marszczy brwi na widok grubego pnia drzewa, ani nie czuje sie w moralnym obowiązku poinformowania napotkanego losowo kota, że ma wyjątkowo grube futri i że może powinien coś z tym zrobić. Kontekst kulturalny nadał grubemu gorzkiego posmaku i ciężaru, który nosimy w sobie latami.

Jestem, jak wiecie, w drużynie pracującej nad normalizacją tego słowa i przywróceniem mu pierwotnego, neutralnego znaczenia. Cieszę się jak dziecko z każdego sukcesu Ash, bo wiem, że to też mój sukces. I Wasz. I nagle Graham spuszcza te bombę. Że czuje się grubo, czyli źle.

Ashley, Ashley, Ashley. Grubo, nie znaczy źle. I źle wcale nie oznacza grubo. Ja czuję się grubo każdego dnia. Z tego prostego powodu, że gruba jestem codziennie. Niezależnie od tego, czy jest mi akurat dobrze, wesoło, smutno, a może całkiem gównianie. Zaw-sze. Stawiając znak równości pomiędzy grubym a niepewnym siebie, przestraszonym, zażenowanym czy smutnym dopuszczamy się niebezpiecznej generalizacji, że jest to cecha każdego grubego człowieka, w każdym możliwym momencie.

Plus Size =/= Body positive

Takie to niby oczywiste, a jednak niezrozumiałe.

Ciągle o tym zapominam, i dlatego wiecznie się rozczarowuję. Sama nie wiem dlaczego podejrzewałam Ashley Graham o bycie body positive. Możliwe, że na manowce zawiodły mnie selfiaki z cellulitem i trzęsący się na pokazie tyłek.
Ash jest modelką, co oznacza dokładnie tyle, że funkcjonuje w zupełnie innym świecie niż my. Może i jest plus size, ale jej ciało podlega tym samym restrykcyjnym wymaganiom, co ciało każdej innej modelki. Nie wiem jak się tam u Was sprawy mają, ale figura tak idealnej klepsydry jest dla mnie równie osiągalna, co rozmiar 32. Dokładnie ta sama kategoria. Ma długie nogi, piękną twarz i talię grubości mojego uda. Nie znalazłaby się tam, gdzie jest w tej chwili, gdyby była cudownej urody jabłkiem. Albo miała sylwetkę dużego chłopca. Nie tak to działa.

Osobną rzeczą, nad która warto by się zastanowić jest kwestia tego, że Graham została obwołana ikoną ruchu body positive, kompletnie do tego nie aspirując. Zaniosła plus size na duże okładki, ale to tyle. Sama nazywa się aktywistką ciała. Nie ciałopozytywności, ale ciała jako takiego.
I daleko jej w aktywnościach na rzecz normalizacji różnych form i kształtów ludzkiego ciała do takiej, na przykład, Tess Holliday.

Grzech Negatywnej Wewnętrznej Nawijki

Z trzeciej jednak strony (mojej ulubionej!) uważam, że jak się już stoi na świeczniku, to trzeba by trochę jednak panować nad tym co i do kogo się mówi. Ja rozumiem, że mamy w kraju udokumentowana historię zachowania dokładnie odwrotnego (te kurwiki w oczach i cała reszta bon motów), ale Stany? Kraina Wiecznej Poprawności Politycznej?

Taki, a nie inny dobór słów wskazuje, że może jednak Ashley nie jest tak pogodzona ze sobą jak by chciała. To, co wypada z naszych ust jest odzwierciedleniem tego, co dzieje się w naszych głowach. Nie będę się tu zabawiać w psychoanalityka za pięć groszy i diagnozować kobietę, której nie widziałam na oczy. Bynajmniej. Mogę się jednak ustosunkować do tematu z własnego punktu widzenia: Dopóki używałam słowa gruba w kontekście złego samopoczucia, nie czułam się ze sobą dobrze. To budzi emocje, które bez trudu mogą wyeskalować w nienawiść do samego siebie. A to już znamy. Byłyśmy tam i ustaliłyśmy, że nie chcemy tam wracać. Prawda?

To bardzo nierozważne, mówić takie rzeczy, gdy wiesz, że większość grubych tego świata spija z twoich ust każde słóweczko w poszukiwaniu otuchy i potwierdzenia, że nie są sami. Czasami warto udowodnić, że głowę ma się nie tylko do ozdoby, ale też – na ten przykład – od gryzienia się w język w odpowiednim momencie.

Nie powiedziała Wam tego Ashley, to ja Wam powiem!

Gruby to znaczy taki sam, jak wysoki, niski, chudy czy rudowłosy. Każdy może się czasem czuć niewygodnie we własnej skórze, ale nie dajmy się zwariować.
I pracujmy nad swoją inteligencja emocjonalną, nazywając odczuwane emocje po imieniu.

Pora przestać zwalać wszystkie negatywne odczucia i niepowodzenia na nadprogramowe kilogramy!

Fot. Redd Angelo, unsplash.com