Dzień dobry, cześć i czołem. Nie będzie dzisiaj wierszyka (wiem, BUUU). Będzie jednak druga część cyklu o moich sprawdzonych sposobach na poukładanie sobie relacji ze sobą. Pamiętacie poprzednią część? Rozmawiałyśmy o tym jak odzyskać swój wizerunek dla siebie. A dzisiaj od oswajania lustra, chciałabym przejść do ludzi.

Ten wątek pojawił się w dyskusji na facebooku. Co z ludźmi? Jak polubić siebie, kiedy na co dzień otaczają nas małostkowe gnomy empatii, które dobrze czują się tylko wtedy, gdy komuś dokuczają? Jak to wszystko poukładać?

 

Człowiek, jak to mawiają, nie jest bezludną wyspą. Ale wiecie co? Człowiek nie jest też wycieraczką, w którą każdy, kto ma chęć, może wytrzeć obsranego buta.

 

Co ludzie powiedzą

 

Nie można powiedzieć o mnie, żebym była w przeszłości dzieckiem dobrze rozumiejącym społeczne konwenanse. Idea układania życia w myśl cudzego widzimisię dosyć wcześnie stała się dla mnie niezrozumiałym konstruktem. Byłam dzieckiem – uparciuchem, dokładnie takim, na jakie boicie się, że mogą wyrosnąć Wasze dzieci. Prawdopodobnym jest, że miałam swoje zdanie jeszcze zanim nauczyłam się trzymać łyżkę. Wcale się Wam nie wydaje – dzieci są wolne. Powolny proces socjalizacji i wpajania ustalonych standardów uczy je, że pokazywanie tyłka w krzakach nie jest najlepszym pomysłem oraz że to ważne, co sądzą o Tobie inni. Spijamy to od maleńkości. Babcie, mamy, ciotki, wujki – życie w tym wieku ma jasną konstrukcję. Nieposłuszne dziecko to kara bóbska i wierzcie mi, JA TO NAPRAWDĘ ROZUMIEM. Dzisiaj. 30 lat później. Wszyscy chcemy tej chwili spokoju wieczorem i pracowicie upakowujemy dzieci w normę. Nie krzycz, bo sąsiedzi usłyszą. Przebierz się, bo w szkole pomyślą, że w domu zaniedbania.

 

Zastanawiam się czasami nad tym, czy da się osiągnąć złoty środek. Ułożyć takiego człowieka do życia w społeczeństwie i nie uzależnić go przy tym od cudzej opinii. Czy mamy na sali psychologa?

 

Co Wam próbuję wyłuszczyć to to, że nie ma Waszej winy w tym, że rusza Was zdanie obcych. Że mamy pod górkę, żeby polubić siebie. Bo my, zmagający się z ciężarem cudzej opinii, stanowimy znakomitą większość ludzkiej populacji. Nie ma w tym naszej winy, kodowanie się zaczyna dużo wcześniej, niż możemy o sobie decydować.

 

Międzygwiezdna klasyfikacja buców

 

Wiecie doskonale, że szkodzących nam na dobre samopoczucie ludzi możecie podzielić na dwie grupy. Z grubsza. Buców Obcych oraz Buców Własnych.

 

Z Bucami Obcymi sprawa jest, wbrew pozorom, niezbyt skomplikowana. Wiem, że może się Wam to wydać nieprawdopodobne, ale mam uzasadnione podejrzenie, że co najmniej połowa tych pogardliwych spojrzeń, o których istnieniu jesteśmy tak głęboko przekonane zwyczajnie… nie istnieje. Pamiętacie jak rozmawiałysmy o szortach? O tym, że kiedy po blisko dwóch dekadach wyprowadziłam na spacer swoje blade gicze, takie falujące i odsłonięte w szortach, NIKT nie zwrócił na mnie uwagi? No właśnie. Poważnie, ludzie myślą o innych – zwłaszcza o obcych – znacznie rzadziej i mniej niż to, co im przypisujemy.

 

Owszem zdarza mi się zagapić na kogoś, przyznaję się. Zwykle chodzi o regularny brain freeze, kiedy moja zmęczona głowa się po prostu zawiesza. Albo kiedy ktoś mi się spodoba – nie zawsze czuję, że dobrym pomysłem jest podejść i pochwalić. Wtedy dopiero macie miny!

 

Wracając jednak do tematu, chciałabym zadać Wam jedno ważne pytanie: Czy pozwoliłybyście, żeby ktoś inny decydował o tym, kiedy macie jeść, a kiedy spać? Nie? To dlaczego pozwalacie, żeby decydował o tym, jak o sobie myślicie? Nawet jeśli faktycznie ktoś zaczepi Cię na ulicy i krzyknie za Tobą gruba świnia! to powiedzmy sobie szczerze – kto i czemu daje świadectwo? Podpowiem, że nie Waszemu wyglądowi.

 

Trochę gorzej mają się sprawy z Bucami Własnymi, ale do nich jeszcze wrócimy, bo obiecuję, że i na takie sytuacje jest sposób.

 

Jesienne porządki

 

Jako dorosły człowiek doświadczam tego, co nigdy mi się nie chciało zmieścić w głowie. Jak można nie mieć czasu? Jak można marzyć o tym, żeby tydzień był dłuższy? Bolesna prawda o tym, że doba nie jest z gumy dotarła do mnie dopiero dobrze po 20tce, kiedy okazało się, że mój grafik zajęć pozalekcyjnych nie składa się do kupy z grafikiem w pracy oraz czekającym w domu, wiecznie narzekającym na moją nieobecność facetem (nie, nie mówię o Panu Wydrze). Wiecie doskonale, jak łatwo do tej mieszanki dołożyć jeszcze życie towarzyskie. Kiedyś dziwiłam się, że dorośli ludzie zadają się głównie ze współpracownikami, ale odkąd ploteczki przy kawie albo obiadku w kuchni stają się niemal wyłączną formą kontaktu z innym dorosłym, naprawdę zaczyna się to doceniać. A przyjaciele? A tamci znajomi, z którymi jeździcie na wakacje?

 

Powiem Wam coś osobistego – bardzo długo nie potrafiłam samej siebie przekonać do uporządkowania życia towarzyskiego. Spędzałam czas z ludźmi, których potem odchorowywałam. Znosiłam głupkowate żarciki, przytyki i przaśne żarty. Obrabianie tyłka i kłamstwa prosto w oczy. Wydawało mi się, że lepiej mieć takich znajomych, niż żadnych. Bo kto by się chciał kolegować z grubaską. To samo było z partnerami. Tuż przed okresem Wielkiej Randki byłam gotowa zostać na życie w kompletnie nierozwojowym dla żadnego z nas związku, tylko z powodu strachu. W końcu się zbiesiłam. Najpierw z hukiem zamknęłam przyjaźń, potem – ze znacznie mniejszym – związek. Poszłam w cholerę i dobrze na tym wyszłam.

 

Chwilę to trwało, zanim zrozumiałam, że mam do czynienia z Bucami Własnymi, ale za to dziś mam już wypracowany własny protokół postępowania w takich okolicznościach.

 

Chciałabym pomówić dłużej o tym szczególnym rodzaju Buców

 

Są znajomości, których – przez wzgląd na okoliczności – zakończyć się nie da. Wszyscy ci Buce, z którymi jesteśmy skoligacone i spowinowacone, z którymi siedzimy w jednym biurze, a może nawet w jednym domu. Chciałabym móc napisać, że ten rodzaj Buców Własnych to margines marginesu, ale w świetle tego,co do mnie piszecie wiem, że zjawisko jest powszechne.

Nie zrozumiem, ba, nie próbuję nawet zrozumieć co trzeba mieć w głowie, żeby gnoić kogokolwiek (a już zwłaszcza kogoś z naszego najbliższego otoczenia).

 

Są cztery bardzo ważne rzeczy, których przyswojenie i zapamiętanie może Wam bardzo pomóc w oczyszczaniu życia z jadowitych, nikomu nie potrzebnych relacji:

 

1. Nie każdy musi Was lubić – na bank znacie to o zupie pomidorowej. I to, na szczęście, jest prawda. Żadna z nas nie jest zobligowana do utrzymywania kontaktów z ludźmi, którzy nam szkodzą.

 

1. Nie bójcie się rozluźniania kontaktów – jeśli dla kogoś w Waszym otoczeniu ważniejsze jest wyrażenie swojej niepochlebnej opinii na Was temat, niż to jak się będziecie z tym czuły? – Sayonara!

 

1. Nie musicie pokornie słuchać, jak ktoś Was obraża – wiem doskonale, że łatwiej jest udawać, że nic się nie stało. Prawdopodobnie wszyscy tak samo boimy się konfrontacji i spora część ludzi traktuje innych jak gówno tylko dlatego, że nikt im nie zwrócił uwagi. Warto czasami przełknąć swój pacyfizm i stanąć we własnej obronie. Raz, drugi, a w szczególnych wypadkach trzeci zwykle wystarczają, jeśli zrobicie to dostatecznie stanowczo, a osoba, z którą macie problem jest zwyczajnie bezmyślna. Może być też zwyczajnym chujem, a wtedy konfrontacja może nie pomóc. Na chujów pomaga tylko wycinanie.

 

1. Optymalnie byłoby umieć mówić ludziom dlaczego nie chcecie się z nimi zadawać, ale zdaje sobie sprawę, że są w życiu relacje, w których trudno się zdobyć na taki akt odwagi. Nawet jeśli nie możecie sobie pozwolić na czyste cięcie, macie prawo wyrywać korzonki tej znajomości z różnych aspektów życia; kasować smsy, usuwać z facebooka. Macie do tego prawo.

 

Cokolwiek dzieje się w Waszych relacjach z ludźmi, musicie zapamiętać jedną rzecz – MACIE ŚWIĘTE PRAWO SIĘ BRONIĆ.

 

Wiem, że to pozorne oczywizmy. Wiem też, że wdrożenie w praktykę odruchów samoobronnych nie jest łatwe i wymaga treningu. Trzecie co wiem to to, że efekt wart jest włożonego wysiłku. Nie, nikt nie zagwarantuje, że nie spotkacie już w życiu żadnego buca. Ale możecie umieć sobie z tym poradzić. Jeść publicznie, nosić sukienki i szorty, robić makijaż jaki tylko chcecie albo nie robić go wcale. Otaczać się ludźmi, którzy dodają skrzydeł i cieszą się, kiedy dostajecie skrzydeł. Tak naprawdę można!

 

Co mamy do stracenia?

_______________________________

Photo by pan xiaozhen on Unsplash