JASNA STRONA KSIĘŻYCA czyli co mi dało grube ciało

Kiedy wrzucałam wczoraj do internetu zdjęcie , na którym ubrana w bieliznę wyskakuję w powietrze z bluzą we flamingi zamotaną wokół głowy nie sądziłam jeszcze, że to zdjęcie – manifest.

Przyglądając się temu zdjęciu wnikliwie zauważyłam, chyba trochę przypadkiem, że oto naprawdę nie liczę dziurek i załamań na moim udzie. Że mnie po prostu bawi, najzwyczajniej w świecie rozśmiesza mnie to zdjęcie. Że miało być pięknie i jak z katalogu, a wyszła kwintesencja Uli, tej, którą znam i kocham bo mnie samą rozśmiesza do łez. Zamiast katalogowo pięknego zdjęcia wyszło dzięki talentowi i oku fotografki samo życie. Radocha, którą miałam z biegania po ogrodzie z gołą w zasadzie dupą i NIE PRZEJMOWANIA się tym, że coś mi się trzęsie, coś dynda, a coś jeszcze innego uważa cudze doznania estetyczne. (Trzniam cudze doznania estetyczne).

Mam po tej sesji przejmująco głębokie poczucie wdzięczności za to, że jestem gruba. Nie na niby, nie wpół drogi, tylko gruba. Doświadczyłam wczoraj epifanii, absolutnego olśnienia. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu nagle zrozumiałam, że bycie grubą dało mi niesłychaną… WOLNOŚĆ.

Nie będę TAKA

Wiem, że to co właśnie napisałam, wydaje Ci się nieprawdopodobne. Tego, co czułam wczoraj, nie doświadczamy codziennie. Ba, ja sama doświadczam tego stanu absolutnie rzadko i głównie na scenie. Wtedy, kiedy oddaję kontrolę czemuś, co jest ode mnie większe. Pasji, muzyce, wdzięczności i akceptacji. Kiedy puszczam te oczekiwania, które tak samo jak Ty noszę w sobie od dziecka, i robię to, co kocham.

Doświadczyłam wczoraj epifanii, absolutnego olśnienia. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu nagle zrozumiałam, że bycie grubą dało mi niesłychaną… WOLNOŚĆ.

Tak. W swoim grubym ciele czuję się swobodnie. Trochę jak dzikie zwierzę. Jakby dawno już poddała się we mnie ta straceńcza nutka, która ciągle i ciągle brzęczała o dopasowaniu. O spełnianiu oczekiwań. O byciu akurat. Tak. Dobrze przeczytałaś. Poddałam nadzieję, że będę jak inni, z przerwą między udami i śnieżnobiałym uśmiechem błyszczeć na Instagramie. Moje ciało jest inne. Tłuste i inspirujące, choćby dla mnie samej.

Niezależnie od ilości diet, wsmarowanych kremów i wykonanych przysiadów, moje ciało jest moje. Zasługuje na miłość, a ja zasługuję na to, by we własnej skórze czuć się jak galopujący jeleń. Żeby moje serce – cytując Mustanga z Dzikiej Doliny – galopowało do gwiazd, niezależnie od rozmiaru mojego tyłka.

Normy i regulacje

Wiem, wiem, co zdanie, to szerzej otwierasz oczy, bo tak jak ja, od dzieciństwa spijasz z otaczających Cię ludzi oczekiwania, poczucie niedostateczności i niezadowolenie. Nasiąkamy tym tak dobrze, że trudno jest odłączyć głowę od tego kolektywnego zbiornika ze zgorzknieniem. Najbardziej na świecie chciałabym, żebyś poczuła to samo, co ja czułam wczoraj. Nie mam jednak słów zaklęcia, ani ciasteczka z napisem “Zjedz mnie”, które mogłabym i podarować. Zamiast tego spróbuję wyjaśnić, w porządku?

Moje nienormatywnie grube ciało pozwala mi odciąć część społecznych oczekiwań. Moje grube ciało pozwala mi się nie zastanawiać nad kątami, nad tym który profil jest lepszy i czy może nie wychodzi mi fałda. Czy na zdjęciu z wyskoku będzie widać mój cellulit czy nie. Nie myślę o podbródku, wałku na plecach, pod pachą czy krzywych zębach. A wiesz dlaczego? Bo one i tak tam będą! Każda moja niedoskonałość to ja.

Mam fałdy, jestem gruba i to będzie widać na zdjęciu. Mogą wciągać brzuch i wyginać kręgosłup pod nieprawdopodobnym kątem, ale to zawsze będę ja. Nie udaję przed sobą, że tego nie ma. Nie unikam zdjęć. Nie wzdycham z rozczarowaniem na ich widok. Naprawdę.
To wszystko jestem ja, Ula.
Jestem we wszystkich tych skazach na wizerunku kobiety idealnej. Nie jestem piękna bo coś tam. Jestem piękna dlatego, że jestem sobą.

Doświadczenie takiej świadomości, takiej wdzięczności, że jestem właśnie w tym konkretnym ciele i że jak to jest cudownie móc być w ogóle jest czymś absolutnie pięknym. Chciałabym, żebyśmy mogły doświadczać tego częściej. Czuć się wolnymi we własnej skórze.

Dobra praktyka – wdzięczność za ciało

Im dalej w las, tym więcej czasu spędzam na praktykowaniu wdzięczności. Kiedy na jodze i w tańcu mogę trochę, więcej, trochę ładniej i dłużej – odczuwam wdzięczność. Moje ciało nie jest doskonałe. Moje umiejętności sa daleko od mistrzostwa, ale sam fakt, że jestem to dostatecznie dużo. Nie muszę być Mistrzem Świata We Wszystkim. Nie muszę być Moniką Bellucci czy kogo się tam teraz uważa za ideał piękna.
Jestem. I to czasami naprawdę wystarcza.

Kiedy pytasz mnie jak to zrobić, jak dotrzeć to tego miejsca, kiedy z palcem w nosie publikuję takie zdjęcia jak to w wyskoku, chciałabym podać uniwersalną receptę. Niezawodny sposób na zrobienie porządków w relacji z samą sobą. Mogę Ci jedynie powiedzieć w zaufaniu, że zażywam własnego lekarstwa. Wszystkie te podpowiedzi, które od półtora roku zostawiam w tekstach to moja forma okruszków, które – mam serdeczną nadzieję – poprowadzą Cię przez las do domu.
Monitoruję swoje social media i natychmiast usuwam z nich treści, które robią mi źle. Dobieram znajomych starannie. Robię sobie zdjęcia i je oglądam. Słucham tego, w jaki sposób mówię sama do siebie i moderuję tę rozmowę. Kiedy pojawiają się we mnie negatywne uczucia, szukam źródła. Czytam to, co piszą inspirujący mnie ludzie. Ryzykuję i czasami wygrywam, a czasami się uczę.
Każdego dnia, ciągle i ciągle wykonuję pracę. Nie urodziłam się z tym. Nie dostałam w prezencie.
I to jest w sumie doskonała wiadomość.