List od Chudej

Bardzo lubię dostawać od Was wiadomości. Regularnie się wzruszam do kości czytając o Waszych drogach do polubienia siebie, do poukładania się z tym, co trudne. Cenię te momenty, gdy blog przestaje być (choćby nie wiem jak natchnionym) monologiem, a staje się polem dyskusji. Kiedy mam szansę dowiedzieć się czegoś o Was, moich Syrenach Lądowych.

W mijającym tygodniu dostałam list, którym dzięki uprzejmości jego autorki chciałabym się z Wami podzielić. To jest list ekstremalnie ważny, bo “zza płota”. To jest List od Chudej. Przeczytajcie go i pomyślcie o nim za każdym razem, kiedy świerzbi Was, żeby napisać coś w stylu prawdziwe kobiety mają krągłości.
Kwestia niedoborów empatii dotyczy nas wszystkich. Zalecam suplementację w postaci wczuwania się w czyjeś położenie.

List od chudej

Droga Galanta,

piszę bo chciałabym żebyś wiedziała, że czyta Cię dziewczyna o wskaźniku BMI dużo poniżej normy, która identyfikuje się z każdym napisanym przez Ciebie słowem i każdym kompleksem, o którym wspomniałaś. Tylko w drugą stronę.

Odkąd pamiętam ważyłam mniej niż szczypiorek i odkąd pamiętam to był problem. najpierw dla otoczenia, a potem stał się i moim problemem. Dorastałam i dojrzewałam wśród przekonań, że “facet nie pies, na kości nie poleci”. Ja – worek kości, anorektyczka, bulimiczka, deska. Wszyscy naokoło, w dobrej wierze oczywiście, pół żartem, karmili mnie uwagami o moich niedostatkach. Za chuda, za mało jesz, weź się za siebie, utyj, wyglądasz jak szczapa, wyglądasz jak pogrzebacz, jak wieszak, wszystko wisi, żaden facet na ciebie nie spojrzy, kobieta musi mieć na czym usiąść i czym oddychać. Znam to pamięć i odtwarzam prawie codziennie patrząc w lustro. Oprócz przekonania o własnej ohydzie, nabrałam też przekonania, ze całe moje życie zależy od tego czy ktoś mnie zechce czy nie. Czy będę się podobać. Czy ktoś na mnie poleci. A skoro wszyscy na około wmawiali mi że nie to znaczy, że tak właśnie będzie. Nie wiem jak udało mi się przez okres nastoletni i później budować jakiekolwiek związki, lepsze i gorsze, będąc workiem na kości.

Przez lata żyłam ze swoimi kompleksami, czasem trochę o nich zapominając, a czasem płacząc w poduszkę. Ale nie zauważyłam jak jednocześnie rozwija się we mnie kobieta, która czuje potrzebę porównywania się do innych kobiet, oceniania i krytykowania. Nie umiałam spojrzeć na kogokolwiek bez analizy wszystkich możliwych niedostatków, najlepiej żeby było ich jak najwięcej. W każdym umiałam znaleźć coś brzydkiego. Każdy człowiek był dla mnie za brzydki, za głupi. Ładni ludzie mnie onieśmielali, dystansowałam się od nich. Ciągłe poczucie bycia gorszą sprawiało, ze miałam nieustanną potrzebę rywalizacji z przyjaciółkami – udowadniania, ze jestem lepsza (mimo, ze brzydsza). Nawet odbijałam facetów. Tak straciłam kilka bardzo dobrych relacji. Nic już tego nie uratuje. Wiesz jak znalazłam się na Twoim blogu? Zobaczyłam przypadkiem zdjęcie otyłej dziewczyny w bieliźnie na Facebooku. Moją pierwszą myślą było: “Ohyda, jak można tak wyglądać i jeszcze ubierać swoje grube ciało w koronkę”. Weszłam żeby poprawić sobie humor oglądając więcej takich zdjęć i uspokoić swoją zakompleksioną, zapłakaną dziewczynkę. Przeczytałam pierwszy post, potem drugi i pomyślałam: ” gruba, ale dobrze się ją czyta”. Szperałam dalej i dalej, po czym zorientowałam się, że jest 2 w nocy, a ja chyba przeczytałam wszystko. I to jest o mnie.

Jestem 28-letnią żoną fajnego faceta i mamą dwóch wspaniałych dziewczynek. Jestem zakompleksioną do cna, wystraszoną i niepewną dziewczynką, którą nauczono, że nie ma do niczego prawa bo jest za chuda, za mało kobieca. Poczucie bycia brzydką było we mnie tak mocno zakorzenione, że za każdym razem kiedy ktoś wysyłał mi oznaki zainteresowania, w mojej głowie spotykało się to tylko z niebotycznym zdziwieniem – no bo jak to? Nie śmieszy cię mój widok? Nie będziesz o mnie opowiadał przy niedzielnym obiedzie jako o ciekawostce dnia? Nie będziesz mi strzelać ramiączkiem od stanika pytając: “na co ci to?”.  Nie wiem jak udało mi się wyjść za mąż i to jeszcze za faceta, którego naprawdę kocham 😉 Niestety, nawet największe uczucie płynące od mężczyzny przegrywa w starciu z kompleksami. Zawsze było ciężko bo na każde ” jesteś piękna” reagowałam “przestań/ nie musisz mnie okłamywać/ po co tak mówisz/ odczep się ode mnie / daj mi spokój”. Mój mąż zdążył się do tego przyzwyczaić. Ale najgorsze nadeszło po narodzinach drugiej córki. Z zakompleksionej, ale w miarę pogodzonej dziewczyny, zmieniłam się w kobietę bliską depresji. Nie mogłam patrzeć w lustro, miałam wrażenie, że każdy kto ze mną rozmawia myśli tylko o tym jaka jestem brzydka. Miałam to w głowie w każdej sekundzie. Przestałam uprawiać seks bo … to była moja kara. Ukarałam siebie za bycie brzydką. Byłam przekonana, ze mój mąż chce się kochać ze mną bo nie ma wyjścia. Bo nie ma nikogo innego pod ręką. Bo musi. Bo mnie szanuje. Bo jest mu mnie żal. Przez ostatni rok po narodzinach zdecydowałam się na seks może 4 razy – zawsze po usilnych prośbach, kilkugodzinnych próbach ze strony męża. Jakie to logiczne, prawda? Nie może na mnie patrzeć, ale namawia mnie godzinami na seks.

Jestem świeżo po kilkudniowym totalnym dołku. Takim, kiedy karmisz dziecko piersią, siedzisz na sofie, patrzysz tępo w ściany i płaczesz i chciałabyś zniknąć. Potem natknęłam się na Ciebie i po raz pierwszy w życiu przez jedną nanosekundę pomyślałam: “a może to wszystko jest nieprawdą?”. Może to tylko jest w mojej głowie? Może nie chodzi o to żeby być perfekcyjnie piękną? Może nie trzeba być seksualnym obiektem dla każdego? Może wygląd jest naprawdę kwestią zależną od gustu, a nie sztywnych norm?  Może nie trzeba się podobać wszystkim? Może ja też się podobam? Może wszystkie miłe słowa, które usłyszałam w życiu od różnych osób były szczere, a nie litościwe? Może to wszystko jest ważne tylko tyle na ile ja mam ochotę aby było?

Jest mi ogromnie żal, że tak późno Cię przeczytałam. Jest mi żal, że nikt nie wspiera nas – ludzi, kobiet ze skrajnie zaniżoną samooceną, które czują się gorzej niż gówno. Jest mi żal, że chudość, jest jeszcze gorsza niż bycie otyłym. Chudemu zawsze można powiedzieć, że jest chudy i to jest okej. Bo to nie jest tak jak powiedzieć grubemu, że jest gruby. Chudy musi wiedzieć, że ma się wziąć za siebie bo jest brzydki i ma przytyć i już, koniec, kropka. Jest mi przykro, że nas, dziewczynek nie wspiera się w budowaniu siły i samoświadomości, akceptacji i samodzielności. Uzależnia się nad od wyglądu, a co gorsza – niepodważalnych norm. Wszelkie odstępstwa czynią nas brzydkimi, nieatrakcyjnymi. Nikt nas nie zechce.

Pisz, droga Ulu, pisz jak najwięcej o tym, bo kompleksy i uzależnianie swojego życia od nich to nasz wspólny problem – grubych, chudych, rudych, zbyt niskich i zbyt wysokich, bladych, z wąskimi ustami, z piegami –  który odbiera chęć do życia. Może jak będziesz edukować ludzi do usranej śmierci to coś się zmieni w tej zatwardziałej świadomości.

Bardzo nie chcę być więźniem swojego ciała, nie chcę żeby moje córki były więźniarkami. Mam nadzieję, że będą mądrzejsze od swojej matki, i każdemu kto wpadnie na pomysł wepchnięcia ich w ramę kompleksów pokażą stanowczego faka.

Ściskam Cię mocno 😉

Ps. Dołączam moje foto. Zrobione 2 miesiące po porodzie. Widać na nim normalną dziewczynę, ani piękną, ani brzydką. Taką, która może się podobać, ale nie musi. Taką, która podczas robienia tego zdjęcia zastanawia się czy ładna dziewczyna siedząca nieopodal obgaduje ją do swojego chłopaka.

*

Na zdjęciu blondynka w bikini, tuląca dziecko. Dziewczyna jak my. Ze swoim bagażem, własnym zestawem marzeń, fobii i doświadczeń. Nikt nie jest bezpieczny, nikt nie jest idealny. Dopóki nie wyrugujemy z siebie nienawiści, takie listy będą krążyły po świecie. Będziemy sobie cierpieć, każdy w swojej norce.

Następnym razem, zanim na fali złości albo z potrzeby dodania sobie animuszu napiszecie o kimś per szkapa/szczapa czy inne takie, pomyślcie chwilę o tym, co przed chwilą przeczytałyście w Liście od Chudej.

Może jednak warto się czasem ugryźć w język?