Plus size frustrando czyli wsadź sobie swoje dobre rady, „normalsie”!3 min. czytania

Jestem zła, trzyma mnie od piątku. Jestem tak samo wściekła, jak Wy wszystkie i postanowiłam, póki jeszcze mamy na własny temat cokolwiek do powiedzenia opowiedzieć o wkurzającym mnie rekordowo aspekcie bycia grubaską.

Nie lubię, jak mi kto wtyka paluchy do miski

Udziela dobrych rad prosto z serca. Czuje się w obowiązku poinformowania mnie o swoim zdaniu na mój temat. Zdaniu, które równie dobrze mógłby sobie wsadzić w buty, oszczędzając mi przy tym czasu. I energii, której wymaga pokazanie faka.
Niestety, tak to z nami jest, że wszyscy jestemy ekspertami. Tak, wszyscy.
Mnie też się zdarza, choć w kontrolę tych idiotycznych odruchów inwestuję duuużo siły. Każdy z nas “się zna”. Każdy z nas “ma opinię”. Każdy z nas “wie lepiej”. I chętnie się nimi podzieli. Za co, ja się pytam? Za co ten czyściec?

Uwielbiam ich w pracy – wykonuję zawód, na którym zna się każdy. Uwielbiam w rodzinie – dalszej na szczęście, albo na tyle już oswojonej, że nie biorę do serca. Uwielbiam w każdym aspekcie mojej codzienności. Zupełnie nie wiem, jak mogłabym żyć bez tych niezliczonych domorosłych specjalistów w dziedzinie fitnesu, mody, odżywiania i wizerunku.

Taka scenka

Jak widzisz na ulicy kogoś, kto Ci nie leży – świat jest pełen brzydkich/ głupich/ krzywych/ przezroczystych/ … (wstaw dowolny epitet) ludzi – no więc, jak widzisz na ulicy kogoś, kto nie pasuje do twoich wewnętrznych standardów, to co robisz? Jak się zachowujesz?
Podchodzisz może i zagajasz:

– Wie pan? Pan jest taki brzydki. Proszę tak z domu nie wychodzić, bo to naprawdę wstyd!

No nie. Nie robisz tego, prawda? Ja też nie robię. No, co najwyżej pogratuluję sobie w duchu urody, haha, nieprawdaż. Ale NIE, nie robimy takich rzeczy. To jak to jest, że ludzie czują absolutną konieczność, żeby w ten sposób potraktować grubaskę?

– Wiesz, powinnaś się wziąć za siebie, bo to niezdrowe. Nie powinnać tego nosić, bo Cię pogrubia, a ta druga drożdżówka to z całą pewnością nie jest Ci potrzebna.

No k@#$.
Czy tylko ja nie widzę różnicy pomiędzy jedną, a drugą sytuacją?

Facet w siatkowej koszulce w zbiorkomie.
Tleniona na żółto z brwiami z Instagrama.
Pani doktor z podbródkiem leżącym fantazyjną falbanką prawie na kolanach.
Gimnazjalista z księżycowym krajobrazem na twarzy i jednym wąsem pod nosem.

Każdy się, do cholery, poczuwa do bycia ekspertem w sprawie mojego tyłka.
Bujać się!

I wypadałoby tupnąć na delikwenta nogą, i jeszcze okrasić to soczystym “IDŹ SOBIE!”. Wypadałoby, tylko że czasami z zaskoczenia mnie zatyka. I zamiast pokazać palec, zamieniam się w karpia.

Bo co takiemu zrobić? Drzeć się? Edukować? Tłumaczyć, co to takt i empatia? Że jeśli czuje się źle sam ze sobą, to zamiast pluć jadem, powinien przepracować po kolei szkielety ze swojej szafy? Uczyć, że świat – dla jego dobra – musi być urozmaicony? Jak reagujecie w takich chwilach?

Funkcja: jeżeli plus size = porażka

Najtrudniejszym i najsmutniejszym aspektem zjawiska jest wpływ, jaki takie zdarzenia wywierają na nas. Dobrze wycelowane szpilki robią z fajnych dziewczyn smutaski, z poczuciem własnej wartości jak mały, sflaczały balonik. Zwłaszcza, gdy chodzi o zachowanie bliskich.
Kiedyś mnie to bolało. Przejmowałam się, że nie spełnia wymagania. Posłuchałam, że mogłoby mi się udać, gdybym zrzuciła 20 kilo. Że taka, jaka jestem, nie mam szansy na sukces. Kiedyś brałam do siebie każdą taką uwagę, udając jednocześnie, że mnie nie rusza.

Kiedyś.
Dzisiaj pakuję właśnie walizkę ze strojem na występ.
Będę dziś tańczyć publicznie.
Z GOŁYM BRZUCHEM!