Potęga egoizmu

Przez ostatnie dwa dni świat, a przynajmniej Polska, z zapartym tchem śledziła przebieg spektakularnej akcji ratunkowej pod górą Nanga Parbat. Nie potrafię, a może… może jednak nie chcę opisać tego uczucia, które towarzyszyło mi, gdy jak zahipnotyzowana wpatrywała się to w live z GPSa Bieleckiego na youtubie, to w twittera, na którym na bieżąco szły aktualizacje statusu akcji. Mrugać czy nie mrugać? Obudziłam się o 6:43 z myślą o tym, że nie potrafię sobie nawet wyobrazić, jak to jest spędzić noc na takiej górze. Wśród mrozu i wiatru, siedem kilometrów ponad poziomem morza.

Siedem kilometrów dla kogoś, kto nie chodzi po górach to takie nic. Na polskich autostradach bywają dłuższe korki. A jednak, za osiem pokonanych w pionie kilometrów, człowiek sięga nieba. Z którego nie zawsze wraca.

Long story short – W chwili, gdy to piszę, na twitterze w najlepsze hajcuje się dyskusja, w której padają kamienne zdania w stylu „Po co ratowali żabojadkę”, „jak mogła go zostawić?”, „dlaczego nie idą po niego”.

 

Myślę sobie, że nie trzeba być atakującym Zabójczą Górę w zimie Himalaistą, żeby stanąć w sytuacji, w której zdrowy rozsądek zlewa się w jedno z egoizmem. Żeby była jasność – reszta tekstu NIE MA bezpośredniego związku z tym, co działo się na górze. Historia spod Nanga Parbat to taka moja magdalenka – wystrzeliła mnie w kierunku pewnych refleksji. Nie czuję się uprawniona do komentowania szerzej samego wydarzenia. Z ekstremalnych zimowych wypraw to sto lat temu, w śniegu po kolana zdobyłam w marcu Morskie Oko, więc serio – co ja mogę mieć do powiedzenia w kwestii wypraw w Himalaje?

 

Co innego egoizm.

 

U nas, w Polsce, publiczne przyznawanie się się egoizmu nie nie jest w dobrym tonie. Zwłaszcza, kiedy jesteś kobietą. Trzeba być ofiarną i skromną, cichą i zawsze gotową do poświęceń. Nosimy to w sobie od najmłodszych lat: “pocałuj wujka”, “nie denerwuj cioci”,”zjedz, bo babci będzie przykro”. W szkole dajesz ściągać, żeby nie wyjść na zdziwaczałego sobka. Pracy przy wodopoju udajesz, że bawią Cię ploteczki o szefie, choć naprawdę głowę masz gdzieś kompletnie indziej. Całe życie tańczymy do czyjejś muzyki i – zupełnie jak z odchudzaniem – uważamy, że skoro my się podporządkujemy, to tego obertasa powinni tańczyć z nami wszyscy.

 

Tymczasem, w równoległej rzeczywistości kropla egoizmu w pośmierdującej parówkami na śniadanie codzienności jest jak szczypta słońca w środku zimy. Bezcenna. Ośmielę się nawet stwierdzić, że potrzebujemy egoizmu z co najmniej trzech powodów:

 

1. Jak sobie polepszyć

 

Nie ma idealnie. Nikt z nas nie rodzi się i nie funkcjonuje w środowisku, które od A do Z, od narodzin do śmierci będzie nas wiecznie wspierać i kwitnąć z nami. Wszyscy czasami pakujemy się w szambo. Są sytuacje, w których mimo ulanych z najszczerszego złota chęci nie można zrobić nic więcej. Nic więcej powiedzieć, nic wyjaśnić.

 

Trzeba czasami zostawiać we wstecznym lusterku ludzi i sytuacje, które trzymają Cię na glebie, ogównionym butem dociskając gardło. Zostawienie toksycznego faceta; znalezienie pracy, w której będą Cię doceniać; zwrócenie komuś uwagi, że zachowuje się w sposób krzywdzący –  wszystko wymaga kropelki egoizmu. Takiego, wiecie, spojrzenia na siebie w konkretnej sytuacji i zabrania głosu w obronie własnej. Nie kogoś innego, swojej osobistej. Ja wiem i jestem pewna, że Wy też wiecie, jak to trudno.

Jestem egoistką.

 

2. Pasja

 

Nie chcę w tym punkcie deliberować o tym czy wyjście zimą na ośmiotysięcznik to jeszcze pasja czy już może szaleństwo. Jeślibym mogła o coś prosić to nie traćmy z oczu tematu, o którym jest ten wpis.

 

Pasja wymaga czasu. Wymaga emocjonalnych nakładów. Wymaga też zatroszczenia się o siebie i czasu, żeby ją znaleźć. Bo przecież nie zawsze trafia się za pierwszym razem. Zanim zaczęłam swoją przygodę z ATSem byłam na niezliczonej ilości zajęć z tańca, spróbowałam wielu form i dopiero tutaj odnalazłam swoją.

W moim życiu zawsze było coś. Był teatr, konie, taniec, pisanie. Nie wyobrażam sobie życia bez pasji, bez tego piątego koła, dodatkowego napędu. Najnieszczęśliwsza jestem wtedy, gdy utknę na pętli pomiędzy pracą, a domem, bez czasu dla siebie, bez własnych zajęć pozalekcyjnych. To jest mój egoizm codzienny. Można to tak nazwać, bo czas, który mogłabym poświęcić bliskim albo zainwestować w wiecznie piętrzące się pranie, poświęcam sobie i tylko sobie.

Jestem egoistką.

 

3. Emocjonalny sponsoring

 

To zło, na które nikogo nie stać. Każda z nas ma w życiu takie relacje, w których po jakimś czasie okazuje się, że sił mamy jakby mniej, a u piersi (metaforycznej) wisi nam pijawka. Emocjonalna pijawka. Takie pijawki występują w dwóch odmianach i co jedna, to bardziej szkodliwa. Wariant pierwszy, czyli Pijawka Poddańcza, otacza nas zachwytem i jojczeniem o własnej niższości. Wariant drugi to Pijawka Ekspansywna, która naszym kosztem będzie polepszać sobie samopoczucie. Niezależnie od układu, takie sytuacje są zawsze wyżymające.

 

Wyjście sytuacji, w której budzisz się jako czyjś bezwiedny emocjonalny sponsor wymaga niemałych jaj, bo albo jesteś dobrze zahukana, albo szkoda Cię pijawki, bo taka jest przecież biedna. A Ty? Gdzie w tym wszystkim twoje emocje? I nie pomylmy się – ja nie mówię o relacjach, w których przyjaciel np. słabuje nerwowo, bo przecież wiadomo, że człowiek nie jest świnia, prawdaż. Takich relacji mam za sobą sporo – mam szczególny talent do takich pijawek i wiecie co? Bardzo sobie cenię świadomość, że im człowiek jest starszy, tym mniej ma czasu na takie jednostronne relacje. Ain’t nobody’s got time for this shit. Staram się tak dobierać ludzi w swoim towarzystwie, żeby mi było jak najweselej. Wam też wolno.

Jestem egoistką.

 

Cześć, mam na imię Ula

 

i od niedawna nie wstydzę się powiedzieć, że jestem egoistką. W jego imię dobieram znajomych, egoizm pomaga mi rozplanować czas. To trudny temat, łatwo się poślizgnąć na nim, jak na łódzkim chodniku zimą. Łatwo można nie zrozumieć tych myśli, które składam tu w zdania. Pomylić ten rodzaj egoizmu, o którym piszę z chamstwem i brakiem kultury. Chciałabym potrafić skupić się na swoim celu i wspinać się na wytyczony szczyt, chociaż wokół -60 i wieje. Zazdroszczę ludziom umiejętności pamiętania o sobie i swoich interesach w każdych okolicznościach.

Kto wie? Może już dzisiaj miałabym to wszystko, o czym marzę od lat?

 

I chciałam zadać Ci pytanie – czy można być dobrym dla ludzi egoistą?

____________________________________

Photo by Jonathan Knepper on Unsplash