Od wczoraj kotłuje się we mnie nieskończenie wiele emocji i myśli. Kilka razy próbowałam ustosunkować się do tego jakkolwiek przykrego zdarzenia jakim był dla mnie ban na facebooku, ale za każdym razem zmieniałam zdanie. Tym razem, uwaga, będzie ofiszjal stejtment:

Wchodząc do świata social media musimy się liczyć z tym, że możemy tam znaleźć… wszystko. I spotkać w zasadzie wszystkich. Nie istnieją żadne ograniczenia, żadne testy kwalifikacyjne. Z urody mediów społecznościowych korzystać może każdy i to jest piękne. Z jednej strony. Z drugiej jest w tym sporo ryzyka, że wśród przewalających się przez serwery facebooka terabajtów treści znajdziemy coś, co się nam nie podoba.

Nie lubię dajmy na to szpinaku – nie jem go. Nie lubię sąsiadki – ograniczam się w kontaktach do grzecznego dzień dobry, poza tym z nią nie rozmawiam. Nie podoba mi się kolor pomarańczowy – nie noszę ubrań w tym kolorze.

Dorosłe życie ma tę cudowną właściwość, że możesz decydować z kim się zadajesz, a z kim nie. I wiecie co? W social mediach jest tak samo. Jeśli nie podoba mi się klimat w jakiejś grupie, po prostu z niej rezygnuję. Odlajkowuję fanpejdże, które przestały mi się podobać, nie robiąc z tego szopki.

*- nie mam tu bynajmniej na myśli sytuacji, w których komuś po prostu dzieje się krzywda. Wtedy trzeba reagować.

Nie lubię szpinaku – wyzywam na niego w sklepie, a każdego, kto go jada okładam wyzwiskami na dwanaście pokoleń wprzód i wstecz. Nie lubię sąsiadki – zostawiam jej pod drzwiami podpaloną torebkę pełną psich odchodów. Nie podoba mi się kolor pomarańczowy – drę się za każdym razem jak go zobaczę na ulicy.

Znacie kogoś, kto zachowuje się w ten sposób w prawdziwym świecie? Ja też nie (korzystam ze swojego prawa do doboru towarzystwa). Jestem natomiast pewna, że niejednokrotnie trafiłyście na osoby, które w ten sposób zachowują się w sieci. Internetowa anonimowość dodaje takim typom animuszu.

Jestem przekonana, że osoby, które wystarały się o bana dla mnie, nie miałyby w prawdziwym życiu tyle odwagi, żeby powiedzieć głośno, co sądzą o mojej pracy. Nikt nie chce być tym wariatem, który wydziera się w warzywniaku na szpinak. Co ludzie powiedzą, prawda?

Jesteście dla mnie, moje Syreny Lądowe, ważne. I blog, i jego fanpage są moją tubą. Moim kanałem komunikacyjnym. Miejscem, w którym mogę swobodnie podzielić się swoimi przemyśleniami i bardzo bym chciała, żeby tak zostało.

Zdaję sobie sprawę, że nie każdemu musi się podobać to, co mam do powiedzenia. Sęk w tym, że mam tylko jeden punkt widzenia, swój własny i dosyć głupio byłoby pisać z innej perspektywy. Naprawdę, czasem to nawet fajnie nie zgadzać się ze sobą, bo wtedy, w polu wymiany zdań można znaleźć coś nowego. Dojść do zgody i zrozumieć trochę więcej, spojrzeć odrobinę dalej niż na koniec własnego nosa.

Wróćmy jednak do sedna.

Bądźmy ze sobą szczere i umówmy się co do jednego – nikt tu w tej naszej relacji nie ma żadnego obowiązku. Ja nie mam obowiązku pisać, Wy nie macie obowiązku czytać tych moich długich zdań. Jesteśmy tu, i Wy i ja, dla przyjemności. Z wyboru, nie z przymusu.

Jeśli kiedyś przestaniemy się ze sobą dobrze czuć – nikt się nie obrazi. Po prostu nie róbmy sobie świństw.

Cała ta sytuacja z banem to dla mnie zarazem próba i nauka.

Z jednej strony moja wiara w ludzi została narażona na szwank. To naprawdę przykre, kiedy ktoś rzuca Ci kłody pod nogi. Tu nie chodzi o jedno zgłoszenie posta z tyłkiem Ashley. Wiem, że to była fala. Wolałabym nawet, żeby chodziło o ten tyłek, niż o zwyczajną ludzką podłość. Bo tak, uważam, że to było podłe.

Z drugiej – wsparcie, którego mi udzielacie jest ogromne i pokazuje mi, że warto poświęcać swój wolny czas i zapasy sił na prowadzenie bloga. Cieszę się, że otaczają mnie takie mądre i serdeczne babki. Teraz mam pewność, że warto było wkładać w to tyle serca.

Postanowiłam sobie, że zrobię z tego coś dobrego. Że zamiast uprawiać publiczny lament i żalić się na nieżyczliwą koniunkturę, będę pracować jeszcze więcej nad tym, żeby ten blog był dla Was jeszcze bardziej interesującym miejscem.

Dzisiaj w ramach tego postanowienia przymierzyłam się do nauki: zrobiłam trochę zdjęć, m.in. te, w które widzicie tutaj. Do ideału daleka droga, ale pierwsze kroki zostały poczynione.