Abecadło Plus Size – K jak krzywda

Daaawno nie było odcinka tak przez Was lubianego (no dobra, przyznaję się, że przeze mnie również!) cyklu Abecadło Plus Size. Nowy Rok, stare my, pora przypomnieć sobie o dobrych rzeczach. Wróćmy do elementarza, czyli tego, co nas łączy.

[dropcap_large]D[/dropcap_large]zisiaj, triumfalnie i na białym koniu wjeżdża na salony literka “K”. Nie, nie, wbrew temu, co właśnie pomyślałaś nie będzie o kompleksach. Mamy je wszystkie, buhu, trudno. To są nasze wspólne doświadczenia przecież! Zamykanie się w szczelnym kokonie z wyrzutów sumienia i smutków nie prowadzi do żadnego progresu, dlatego właśnie będziemy o tym rozmawiać! Zdaj sobie sprawę z tego, że nie jesteś/jestem z tym sama, do licha.
[divider2] Zamiast kompleksów (przestań je już liczyć w głowie, wiem, wiem, ja też na jednym wdechu mogłabym wymienić 50 rzeczy, które mogłabym w obie zmienić i nie, nie mam na myśli wyłącznie kilogramów nadwagi), chciałabym pogadać dzisiaj o krzywdzie. Nie tyle nawet o poczuciu krzywdy, tej drapiącej podszewki codzienności grubasek. Chociaż… o tym też warto byłoby porozmawiać, bo obserwuję na tym tle niepokojące ruchy. Temat – rzeka, jak wiele rzeczy zaczynamy usprawiedliwiać tym, że inni nie traktują nas tak, jakbyśmy sobie życzyły. Zdecydowanie na inną okazję, ale dodaję sobie do listy w kajecie. Jeszcze do tego wrócimy.

Nie będę też pisać o krzywdzie fizycznej, tej, którą może sobie sama zadajesz. Nie czuję się kompetentna, żeby wymądrzać się tutaj na temat autoagresji i samookaleczeń, ale jeśli to o Tobie, to wysyłam Ci ogrom ciepła. Wiem, że czasami jest tak ciężko, że człowiekowi wydaje się, że to jedyny sposób, żeby spuścić trochę pary. Poza sercem mam dla ciebie dwie rzeczy: 1) nie jesteś sama, naprawdę; 2) to żaden wstyd poprosić o pomoc, kiedy sobie nie radzimy z emocjami.

Komu racja, komu krzywda?

Krzywda to słowo – bandera w toczącej się coraz szerzej dyskusji o miejscu grubych ludzi w świecie. Gdybym za każdym razem, kiedy ktoś próbuje mnie przekonać, że krocząc ścieżką ciałopozytywności robię sobie krzywdę (bo przecież jak ja wyglądam i czy ja się nie martwię, że skończę na wózku inwalidzkim?!) dostawała stówkę, mogłabym bez zastanowienia pojechać w wymarzoną miesięczną podróż po Stanach Zjednoczonych. Z dodatkowym tygodniem na plaży w meksykańskim Cancun.
Jak się łatwo domyślić na podstawie tego, że siedzę właśnie w Łodzi, w koszuli nocnej i z turbanem z ręcznika na głowie – nikt mi nie płaci za słuchanie tych dyrdymałów. Trochę szkoda, ale do brzegu: odkąd zrobiłam coming out jako ciałopozytywka, duża ilość ludzi zaczęła patrzeć na mnie jak na kandydatkę do ubezwłasnowolnienia.

Pomyśl tylko: nie dosyć, że nie chcę się już odchudzać, to jeszcze namawiam do tego innych. Coś Ci powiem, zdarzyła mi się ostatnio kuriozalna dosyć sytuacja tu, na blogu. Wpadł z wizytą pewien mężczyzna, którego dostępne tu treści tak uruchomiły, że ciągiem wysmażył kilka wcale długich i soczystych komentarzy o wspólnym mianowniku. Zostałam w nich nazwana zagrożeniem dla czytelniczek. Pisząc ludziom, że mogą żyć i być grubymi, robię im – uwaga – krzywdę.

Podaję to jako anegdotkę, ale przyznaję, dało mi to do myślenia. Nie całkiem, może, w kierunku, który poeta miał na myśli, lecz jednak. Bo jakaż to kryształowo czysta próba tego, co o byciu grubaską sądzą ludzie! Nie wiem kim jesteś, ani czy czytasz to, drogi panie, ale dzięki Ci! Stałeś się niechcący defibrylatorem dla tego cyklu!

Zadałeś mi, anonimowy człowieku, bobu – no bo skąd to się w ludziach bierze, wiecie, to przekonanie, że jeśli nie przepraszam za to, że jestem gruba; jeśli akceptuję swoje ciało ze wszystkimi dołeczkami i fałdami; kiedy nie przepraszam, że żyję w swojej tłuszczowej skorupce, to znaczy, że siebie krzywdzę? Bo co?

Wiecie, że z cudzym przekonaniem o mojej krzywdzie nie spotykałam się w czasach, kiedy głośno mówiłam, że się odchudzam?

Weight bias po polsku

Jeśli się temu bliżej przyjrzeć, to w dialogu grubi vs. reszta świata pojęcie “krzywdy” jest bardzo względne.

Z jednej strony mamy tych naszych życzliwych, którzy muszą na każdym kroku uświadamiać biedne, głupiutkie grubaski, że nie są w stanie samostanowić, bo przecież śmierć w kombinezonie sumo stoi tuż za winklem; a z drugiej mamy prawdziwą krzywdę. Tę systemową. Mamy niedouczonych lekarzy (przepraszam uniżenie tych wszystkich, którzy w pole swojej ekspertyzy wkładają cale serce i uczą się non stop, ale pewnie nawet oni przyznają mi rację, że dla wielu ich kolegów po fachu nauka kończy się wraz z ostatnimi egzaminami ze specjalizacji. Przepraszam, pozwolę sobie na dłuższą anegdotkę, bo dostałam ostatnio zawały i to bynajmniej nie od tłuszczu zapychającego mi arterię, a z przerażenia stanem wiedzy ludzi, którzy w naszym kraju podają się za specjalistów w dziedzinie leczenia otyłości <operacjami bariatrycznymi, of kors>. Próbowałam przeczytać jeden z udostępnionych na fb Fundacji Od-Waga artykułów, ale nie dałam rady. Dwa pierwsze akapity, przez które dałam radę przebrnąć, najeżone były farmazonami niezgodnymi z wynikami badań, które dostępne są dla każdego na pubmedzie. I nie były to jakieś super świeże badania, a takie, których wyniki ujrzały światło dzienne w 2006/2008 roku, był czas przeczytać, do diaska!), którzy z zalenia zatok leczą mnie często w pierwszej kolejności zaleceniem redukcji masy ciała, mamy przychodnie i szpitale nieprzystosowane dla osób otyłych. Mamy powszechne i systemowe traktowanie grubych ludzi jako głupszych i mniej zaradnych.

Zastanówmy się może wreszcie na głos, co w zasadzie robi ludziom większą krzywdę: życie swojego życia (nawet, jeśli z nadwagą), czy może systemowa siatka luk, uprzedzeń i niedociągnięć?
News flash: grubi ludzie istnieją. Nie da się nas zakrzyczeć do schudnięcia. To, co dzieje się w świadomości społecznej to jest odwracanie się plecami do problemu i biadolenie, że sam się nie posprząta.

Uprzedzenie wobec grubych (z ang. weight bias) jest faktem. To jest prawdziwa krzywda, której doświadczamy i ja, i Ty. To nie chodzi o to, że pani na kasie spojrzy wymownie na czekoladę w moim koszyku, tylko o to, że jeśli wyglądając tak, jak wyglądam, pójdę do lekarza z bólem w jamie brzusznej, to zamiast z marszu przeprowadzić pełną diagnostykę powie mi, że może się znowu przejadłam.

[divider2] Nie chcę Cię zostawiać z wkurwem w pierwszy dzień nowego roku – weight bias, jego wpływ na nasze życia i konsekwencje są już badane. Głośno mówi się o tym, że bodyshaming jest równie groźny, co nadwaga. Że takie nastawienie – zwłaszcza wśród pracowników służby zdrowia – to zagrożenie często nawet większe, niż choroby współwystępujące z otyłością. To jest nadzieja na nową jakość dyskusji o naszych ciałach i zdrowiu.

Wierzę, że w końcu zdiagnozujemy prawdziwe zagrożenie, zaczniemy o nim powszechnie mówić i rzeczy, które dzisiaj dzieją się czasami w gabinetach lekarskich na zawsze odejdą do lamusa.
Tego na nowy rok życzę i Tobie, i sobie!

_______________

Zdjęcie tytułowe Zhen Hu na Unsplash

POZOSTAŁE WPISY Z CYKLU:

A jak aktywnośc fizyczna – TUTAJ

B jak brak akceptacji – TUTAJ

C jak choroby – TUTAJ

D jak dyskryminacja – TUTAJ

E jak empatia – TUTAJ

F jak fałdy– TUTAJ

G jak gapią się! – TUTAJ

H jak heheszki – TUTAJ

I jak indywidualność – TUTAJ

J jak jedzenie – TUTAJ